W poszukiwaniu templum.

Miałem zamiar wyjść, jednak akurat dziś ubzdurałem sobie, że potrzebuję wsparcia ideologicznego, żeby taki spacer nie był przyziemnością, tylko czymś więcej. Może nawet pielgrzymką w wersji „last minute”, albo wyprawą badawczą mającą za zadanie odkryć nowe zioła do macerowania mięs beztrosko dziczejących po lasach w stanie wytężonej ruchliwości. Koncepcja pielgrzymowania jest mi zasadniczo obca, jednak podejrzewałem, że od zwykłego spaceru różni się długością marszruty i liczbą spacerowiczów ogarniętych wspólną ideą, a kto wie, czy nie szaleństwem. Wyprawa dla odmiany już w samym wydźwięku słowa kusi niepojętym i nieznanym, może nawet niebezpiecznym i oferuje wartość dodaną w wersji materialnej, gdy pielgrzymka skupia się raczej na doznaniach duchowych lub intelektualnych. W jednym i drugim przypadku kluczowym wydaje się słowo „wyrzeczenia” w rozumieniu kosztów własnych związanych z realizacją misji.

W każdym wypadku warto zaprowiantować się na okoliczność, żeby nie żebrać gdzieś po drodze. Czasy krakowskiej suchej i półlitrówki wypełnionej produktem regionalnym zwanym księżycówką już minęły – obecnie najczęściej prowiant występuje pod postacią plastikowej karty z mikroczipem i wymaga uzupełnienia w postaci sieci restauracji serwującej lokalnie plastikowe żarcie prawdopodobnie uwolnione od mikroczipów. Postanowiłem być niezależny i samorządny i traperskim zwyczajem opchałem się kaloriami po same uszy, aż musiałem dłonią przytrzymywać, żeby się nie wysypały ze mnie nim zdążę je przetworzyć na kilodżule potu porzucanego ukradkiem gdzieś na trasie do.

Żeby było co wspominać cierpienie również wydało mi się niezbędne, więc w ramach wyrzeczeń porzuciłem myśli o parasolach, stolikach kempingowych, turystycznych lodówkach, błogosławieństwie przodków, książce na wypadek kolejki lub korka, zapasowych skarpetach i rakietach śnieżnych, że o spadochronie tylko bąknę nieśmiało. Postanowiłem arogancko, że moją misję popełnię w wersji lekkoatletycznej i bez stosownej aklimatyzacji - pójdę na żywca. Albo na żywioł. Trochę w ten sposób zakamuflowałem istotność przedsięwzięcia, gdyż zacząłem przypominać zwykłego spacerowicza, o ile w ogóle jestem w stanie przypominać kogokolwiek.

Przewertowałem pamięć poszukiwaniu najbliższych czakram, miejsc kultu praprzodków, zlokalizowałem Mekkę i Jerozolimę, na wszelki wypadek Nowy York, Londyn i Paryż, bo nigdy nie wiadomo, gdzie się ukrywają (i przed kim) współcześni bogowie. Wspomniałem ostatnie cuda i cudaków, a nawet zagłębiłem się myślami w ostępach niepojętych osiągając przedpokoje nirwany i medytacyjne wyciszenie zagłuszone trochę rewolucją trawienną pospiesznie zagospodarowującą nadpodaż kaloryczną. Byłem gotów!

Kłapnąłem drzwiami i z braku słońca straciłem się w przestrzeni. Pozwoliłem wieść się na pokuszenie granitowym krawężnikom stężałym na skraju chodników i prowadzony nimi meandrowałem miastem do bliżej nieokreślonej Charyzmy. Coś mnie uwierało w sumienie i nie mogłem się pozbyć wrażenia, że poszkapiłem, że coś czynię nie tak, jakieś faux pas na idei… Wreszcie otworzyłem oczy – samotny pielgrzym, czy badacz, to takie wstecznictwo. W czasach zbiorowości, stadnych instynktów i potrzeb stowarzyszania się pod dowolną banderą, indywidualne wędrówki zakrawają na popisy pyszałka. Źle się poczuła moja idea we mnie i jęła mnie oskarżać, że się izoluję, odcinam, że samolubnie kroczę ścieżką pod prąd wszechświata uzurpując poznanie prawd ostatecznych na wyłączność.

Poddałem się i skruszony poszedłem kursem zbieżnym, czując jak idea zaczyna we mnie tańczyć wiosennego kadryla i kłania mi się w pas w podzięce, a rączkami buzię zakrywa, żeby ze szczęścia nie piszczeć nieprzystojnie. Szedłem za stadem, a stado szło za innym stadem, które również za kimś szło i prawdopodobnie było też jakąś zbiorowością godną miana stada. Szliśmy więc skolejkowani, równie nieistotni, jednostki zatopione w ławicy podobnych istot, które choć mają w nazwie istotność, to w masie przestają ją mieć i stają się tylko ziarnem w nieskończonej klepsydrze życia przelewającego się z przyszłości w przeszłość szmerem cichym i niedostrzegalnym. Szedłem i szliśmy. Szło w nas życie zbiorowe, anonimowe, obce, a przecież swojskie, bo mnie zawierało i mną być chciało i cieszyło się we mnie, że idziemy razem, aż rytm znalazłem w sobie ten sam, który potrafiłem znaleźć u pana Gombrowicza w „Kosmosie”, więc może faktycznie zmierzałem i zmierzaliśmy do świątyni niepojętej, nadludzkiej, uświęconej naszą obecnością niemalże majową.

Szliśmy, a na horyzoncie miasto się maiło już na wyrost, a wiatr sprzątał chodniki z pieprznego kurzu twardego, zabierającego wzrok i tłumiącego radość. Zatrzepotała próżna reklamówka frunąc na wysokości kolan w stronę rzeki, gdzie mogła wiatr w żagiel pochwycić i zmienić klimat wędrując w stronę morza. Światła sygnalizacji ulicznej pakietowały przechodniów i kwantowo wypluwały w dalszą drogę i nikt już się nie wyłamywał. Szliśmy podobni przedszkolakom, którym cel kto inny wyznaczył, a one karnie realizują ideę drobnymi stópkami. My też realizowaliśmy. A cel przed nami pysznił się wielkością i lśnił oślepiająco, bo bożnice lśnić mają, żeby się człowiek ukorzył, żeby mu do głowy nie przyszło minąć, albo zignorować. Nasz wspólny cel rozchylił przede mą uda, a może ramiona? Witał mnie klimatem bliskim raju, sterowanym ręką opatrzności. Dotarłem!

Centrum Handlowe!