Pustkowie.

Miasto jakby wymarło. Ludzi niewielu i chyba zmieściliby się w znacznie mniejszej przestrzeni, może jedna dzielnica wystarczyłaby dziś? Nawet Rzeka jakaś milcząca i senna. Pusta zupełnie, zastygła. Nabrzeżne szuwary nie zamierzały drgnąć, a obraz kapliczki malarza Rzeki starał się doścignąć doskonałość oryginału bez obaw, że nurt zaburzy kreskę. W autobusie pani z wygrawerowanym na lewym udzie listem przypieczętowanym kotwicą. Nie była to ściąga z Pitagorasa, ani wyprowadzenie dowodu na zależność ubożenia fauny w wyniku wycinki drzew w Kolumbii Brytyjskiej. Już miałem założyć okulary, żeby naocznie się przekonać, jak wielką prawdę niesie przesłanie, gdy wysiadła. Może ze strachu, bo jadący za autobusem samochód dostawczy zamiast jezdnią omijał wysepkę chodnikiem, a potem, na widok kościoła kierowca żegnał się zawstydzony własnym postępkiem. Czereśnia kwitnąca za księżym murem rozkwitła niewinnie, lecz na mnie wrażenie zrobiła czeremcha rosnąca na nieużytku, pośród zeszłorocznych, wysokich na dwa metry traw. Pędzelki modrzewia, jak zielone stokrotki wychylają łebki z koszyczków i zielenią się coraz bardziej. Tylko platany i dęby ociągają się i patrzą na pochopne lipy ze stoickim spokojem. Mają czas. One zawsze mają…