We łzach.

Siedzę i liczę perły na szybach, a one ukradkiem staczają się w dół i rozlewają na parapetach kleksami nietrwałymi. Ciekną sobie tylko znanym przeznaczeniem potrącane wiatrem. Pustułka karmi młode pokrzykując na partnera, żeby byle czego do domu nie znosił. Ludzie pod grzybami parasoli tracą wzrok i koloryt, samochody w pośpiechu budują wodne amfiteatry pod którymi same mogłyby się skryć. Bzy nabrały intensywności, beton spochmurniał, a biel elewacji zszarzała. Może i lasy przestaną płonąć, tak jak zgasło życie, radość i aromat. Deszcz gra na Rzece w kółko i krzyżyk z rybami i chyba je przytłoczył szybkostrzelnością, co złości ryby, więc się rzucają bezgłośnie – nawet taka szykana nie nauczyła ich kląć.