Młodzieńczo.

Pani miała na sobie skórzaną kurtkę, w obowiązkowo czarnym kolorze. Podobnież „ramoneska”, ale bez uzasadnienia, bo pojęcia nie mam dlaczego akurat taką ksywkę nosi wdzianko. Nieważne. Ważne było to, że kiedy była uprzejma zgarbić się nad drinkiem pospolicie żółtym i monitorem przewidywalnie telefonicznym, obnażyła nereczki tak ubogie, że pokryły się gęsią skórką nawet w dwudziestu Celsjuszach. Nie sprawdzałem, jednak od tamtej chwili żyję w przeświadczeniu, że mógłbym obie te nereczki, wraz ze skórką gęsią objąć dłońmi nie nadwyrężając własnych, skromnych możliwości i nad pępkiem zamknąć klamrę tego nietypowego paska. Przypomniała mi się przy tym inna pani w podobnej skórze, lecz koloru różowego. Tak różowego, że lalki mogłyby pozazdrościć jej subtelności. Pani wykończyła resztę odzieży czernią zdeterminowaną i gotową na wszystko. W takiej oprawie jej bladość wyglądała nieziemsko. Młodziutkie dziewczęta w autobusie wymieniały się doświadczeniami (?!), a każda miała brwi tatuowane na bogato, przyklejone rzęsy, pazury z cepelii i telefony z górnej półki nie najtańszego salonu. Biustami sugerowały dojrzałość, choć twarzyczki wciąż dziecinne – nie chcę myśleć, że kupiły farsz, żeby tak wypukle wyglądać. Stojąca nieopodal, dyskretnie ruda, pozwalała piegom na rozpychanie się wokół noska i nie zamierzała ich powstrzymywać grubą krechą nad oczami, ani wydmami piersi, co piegi skwapliwie wykorzystywały po kres widzenia, albo i dalej. Wiosna obnażyła młode kolana, lecz nawet dwie przyciemniane szyby pomiędzy nimi i moim wzrokiem nie potrafiły dodać im koloru, który sierpień potrafi namalować mimochodem.