Ruchliwie.

Na początek dnia drobniuteńka brunetka uśmiechała się do Rzeki, choć pod wiatr jej było na niebieskim moście i tak w wodę była zapatrzona, że mnie nie zauważyła na pewno. Nieopodal szła pani w ciężkim, zimowym szalu i kożuszku, gdy tuż obok w minispódniczce pospiesznie wciągniętej na gołe nogi przemykała inna, krótko obcięta, wysokopienna kobieta. Przeplatały się krótkie spodenki z wełnianymi płaszczami i żadnej reguły nie było widać. Nad miejską fosą klon zieleniał bezwstydnie i szeroko rozcapierzał korzenie po skarpie wzgórza, na którym przyszło mu żyć w poszukiwaniu drobnych monet, upuszczonych przez roztargnionych, zakochanych i pijanych. Na wyspie lęgowej rozsiadł się łabędź (milczący, więc pewnie niemy) płci mi nieznanej i nikogo tam nie dopuszczał. Tylko żółwie potrafiły wspiąć się ukradkiem od ogoniastej strony i suszyć pancerze w popołudniowym słońcu pośród granitowo kamienistej plaży. Drzewa okwieciły się odświętnie całkiem, we włosy miały wpięte tyle kwiatów, że stanowiły barwną plamę na tle czarno-szarej ludzkości. Szpaki parzyście zwiedzały szuwary nad Rzeką szukając ustroni, wróbel z wróbliczką oddali się uniesieniom na trójcieniowej glediczii za nic mając sobie ludzką obecność.