Rwetes.

Zastanawiałem się właśnie, kto zmotłoszył wodę w Rzece, że środkowym pasem się skrzy, jak po przejściu trałowca, czy lotnego patrolu straży przybrzeżnej, a przy brzegach mętnieje od śmieci. Wiatr – owszem – wciąż zimny, ale nie aż tak, żeby skostniała ta woda, a skoro paprochów nawiało, to raczej po całości. Tymczasem okazało się, że nieopodal, w nurcie trwają zaloty. Stado łabędzi kotłowało się w ujściu. Panowie puszyli się aureolami z własnych skrzydeł, panie umykały rączo, ale zerkały za siebie, czy aby nie przesadziły z gorliwością ucieczki. W zbełtanym nurcie zapewne mieszkało zdumienie, że komuś się chce łopotać i trzepotać, ale sam widziałem, jak wczoraj trzepotała ryba wspinając się po kamiennym nabrzeżu wprost do saka wędkarza. Była z gatunku jadalnych, jednak patelni wymagała z tych większych i zapewne na jednoosobową kolację stanowiła naruszenie nawet liberalnej diety. Studenci na kamiennych ławkach umartwiają własne tkanki miękkie nie zwracając uwagi na łypiące spod nich puste opakowania po wczorajszych degustacjach na łonie natury.