Wizja.

Ludzie potrafią porzucić rozmaitości. To, że ktoś porzucił na przysklepowym parkingu zasmarkanego chłopca, żeby wybuczał swoje żale poza polem rażenia bezpośredniego, to chyba najmniejszy z dziwolągów. Za to palemka dwumetrowa z żółtymi pomponami wbita w rabatę kwiatową wydaje się być już nieco większego kalibru. Zaledwie parę minut później mijam plastikowe opakowanie farbowanych na bordowo larw muszych. Chyba są zmarznięte, bo ruchu nie zauważyłem – kulą się w sobie i przytulają, żeby przetrwać zły czas. Ciekawe, czy jakiś wędkarz je zgubił, czy może ktoś usiłuje wyhodować lokalną chmarę muszą wracającą do matecznika po każdorazowej wycieczce w celach konsumpcyjno-prokreacyjnych. Prawie widziałem obraz tłuściutkich owadów bzykający beztrosko niczym lej tornada tuż nad rozgrzewającym się nieubłaganie asfaltowym chodnikiem i siadających na karkach spoconych przechodniów, żeby possać odrobinę wilgoci pełnej soli mineralnych. Nie zacząłem się opędzać, bo dziewczę cieleśnie ubogie, a i skąpo odziane mogłoby się wystraszyć mojej zapalczywości. Sójka zajęła stanowisko wysoko na drzewie i wygląda, jakby już czekała na pierwszych lotników.