Łapacz snów.

Obudziłem się z poczuciem, że znowu coś mnie omija, że nim świadomość wyszarpnęła mnie z objęć snu gdzieś tam, w nim, wydarzyło się coś, co powinno zbudzić się ze mną. Niestety. Zbudziłem się parszywie sam i bez pamięci, co tak naprawdę utraciłem. Uczucie dotkliwe, męczące i sprawiające, że nowo narodzony dzień poszarzał i przygasł, choć nie było w nim cienia winy. Sprawdziłem na podbródku – sen musiał być pełnometrażowy, gdyż jego szorstkość była niewątpliwą przesłanką trudną do podważenia. Był sen i to długi. A teraz w boku mnie uwierało coś więcej niż kolka, choć mniej fizycznie. Mentalnie pogrążyłem się w żałobie i już ostrzyłem pióro, żeby wyrzeźbić elegię, albo choć tren, jeśli nie requiem, czy antyczną tragedię w trzech aktach wierszem.

Głowa podpowiadała jakieś mizernie uzasadnione rozwiązania zastępcze typu odrobina seksu, albo duża wódka jako katalizator niepamięci. Taki podręczny Alzheimer. Punktowy. Głowa oczywiście miała w pogardzie informację, że zbudziłem się sam, a jedyna rzecz, która trzymała się wnętrza barku kurczowo i wytrwale, to kurz – nie licząc kilku uschłych z głodu much zwabionych strupem kleksa zeszłorocznej nalewki z czarnej porzeczki. Cmentarz lokalny obchodziłem z szacunkiem i nie zamierzałem przeprowadzać ekshumacji bez uzasadnienia - pozwoliłem truchłom mumifikować się w spokoju. Egipcjanie doprowadzili ten proceder do rangi sztuki wymagającej sporego doświadczenia i mnóstwa czasu. Mój mebel poradził sobie bez wsparcia ideologicznego – można powiedzieć, że bezwiednie zrealizował koncepcję starożytną.

Jasnowidz! Ten zdawał się dysponować kompetencjami niezbędnymi do odtworzenia ścieżek, po których mój umysł błądził. Rzemieślnik… a może artysta… sam nie wiem, jak traktować ów fach, położył dłonie na mojej głowie i zaczął niezrozumiale mamrotać. Łeb rozgrzał mi się do temperatury wrzenia i tylko czekałem na erupcję mózgu, kiedy badacz otworzył szeroko oczy i wlepiał je we mnie z rosnącym przerażeniem. W końcu cofnął dłonie i przyglądał się im, jakby je pierwszy raz w życiu widział. Mamrotanie skrzepło mu gdzieś w gardle, lecz teraz zaczął bełkotać. Sam nie wiem, co gorsze. Zrozumiałem tylko, że nie chce pieniędzy, ale, żebym już poszedł sobie czym prędzej, bo musi zdezynfekować ciało i umysł po tym akcie wspólnoty, a może nawet odwiedzić psychiatrę, żeby się otrząsnąć na kozetce i wesprzeć organizm farmakologicznie. O śnie słowa nie chciał powiedzieć, choć patrzyłem na niego podejrzliwie, czy nie zamierza ukraść wiedzy pozyskanej i skonsumować ją osobiście. Nie wyglądał jednak na myślącego, więc wzruszyłem ramionami i poszedłem szukać innego medium.

Wróżki z natury zajmują się przyszłością, więc im odpuściłem. Kronikarze lubią historie, ale oni mają skłonność do konfabulacji i trudno wymóc na nich wiarygodną przeszłość. Czarownice zostały wypalone w pień już gdzieś w średniowieczu, a szamani zamknięci w rezerwatach i pojeni gorzałką aż postradali rozum – obecnie bardziej przypominają braminów kryjących się przed słońcem i posterunkowym gdzieś w okolicach sklepu monopolowego i sprawdzających instynkty padlinożercy na nieświadomych przechodniach. Większość użytecznych dziwolągów zamieszkiwało światy fantasy i w mojej codzienności trudno było spodziewać się, że wdepną z wizytą na mały seansik. O! Spirytyści! Ci mają kontakty i mogliby odzyskać utraconą wiedzę szybciej i schludniej niż doktoryzowany informatyk.

Musiałem odpowiedzieć na kilka krępujących pytań, ale przecież nie znałem personaliów świadka, z którego moglibyśmy wydoić informacje. Rozumiałem co prawda, że pytanie do wszechświata „ktokolwiek widział, ktokolwiek wie” ze względu na jego liczebność będzie procesem tak długotrwałym, że aż niebezpiecznym, jednak zaparłem się nie porzucać utraconej wiedzy. Wystarczy, że starożytni pozwolili księgom spłonąć, a nie wszystko udało się czytelnie wyryć w kamieniu. Tabuny uduchowionych postaci nieskończonym szeregiem sprawdzali, czy przypadkiem niepojętym nie otarli się o mnie ubiegłej nocy, jednak żaden nie wykazał się tryumfalnym okrzykiem. Co gorsza, niektórzy dyskretnie spluwali przez ramię zanim powrócili w odmęty niebytu.

Ktoś zaproponował egzorcyzmy, ale ja przecież nie chciałem tej wiedzy z siebie wygnać, a tylko ją przyswoić i zachować dla potomnych, albo przynajmniej egoistycznie dla siebie. Inny z wielkim przejęciem informował mnie o matematycznie uzasadnionej powtarzalności zjawisk. Że niby z indukcji wynika, że skoro zdarzyło się raz, to powinno zdarzać się nadal. Więc zamiast płakać nad tym mlekiem, co nie przypaliło się, tylko wyparowało nocą, to trzeba pomyśleć o przyszłości i lepiej przygotować się do spania. Do tego czasu zaś – lepiej nie spać w ogóle. Z braku lepszych pomysłów postanowiłem spróbować. Obłożyłem łóżko czujnikami rodem ze sklepu szpiegowskiego, żeby szpiegowały mój sen. Na wszelki wypadek dołożyłem monitor oddechu dla niemowląt i zupełnie analogową pielęgniarkę rozmiar 46+, a na nocnej szafce położyłem kilka kartek, długopisów i ołówków.

Tak przygotowany wskoczyłem pod pierzynę i szukałem w sobie wczorajszego spokoju. Daremny trud. Sen nie chciał przyjść, choć czas zwolnił tak sugestywnie, że powinien przyjść. Przewracałem się z grubsza przez cały antyk, w średniowieczu poszedłem na krucjatę oddać mocz, żeby w renesansie poddać się i upaść na duchu. Kiedy wreszcie dojrzał barok posłyszałem słowiczy śpiew pielęgniarki chrapliwie odtwarzającej sonatę księżycową na nozdrza i wargi, nieuchronnie zmierzając w kierunku romantyzmu. Popatrzyłem na barokowe krągłości niedoszłej opiekunki mojego snu i westchnąłem żałośnie – mimochodem czas odwrócił nasze role. Teraz to ja byłem na warcie. Pani z zawodową wprawą wykorzystywała brak zapowiedzianych zdarzeń by pokrzepić się odpoczynkiem. Zapewne była w stanie obudzić się, gdyby się wydarzyło. Niestety nie wydarzyło się, więc i ja nie przeszkadzałem. Niech pośpi kobieta. Czas nieubłaganie zmierzał do historycznej teraźniejszości i nawet słońce zaczęło malować poranek, jak czyni to od wieków, kiedy się ocknęła.

Popatrzyła na mnie wzrokiem, w którym pytań było więcej chyba, niż we mnie. Patrzyła w milczeniu i szukała na końcu języka czegoś, czego tam nie było. Żal rósł jakby doszło do reakcji łańcuchowej i wkrótce cała była już żałością, choć mówić nie umiała nadal. Tylko oczy zaszkliły się i pierś zadrżała od tłumionego szlochu. Patrzyłem na nią i dojrzewało we mnie przekonanie – śniła mój sen! Śniła i nie pamięta ani grama. A ja przegapiłem. Marny ze mnie strażnik. Patrzyliśmy się wzajemnie i smutek w nas zakwitał. Co teraz? Następną noc mamy spędzić razem szukając lepszego opiekuna?