Zadowolenie bez żadnego alibi.

Czasami znikam. Nie szukając uzasadnienia, ani nie dorabiając mitologii. Przekręcam klucze po dwakroć z ostrożności, choć, jeśli złodziej raz go obróci, to drugi obrót niewiele zmieni, ale nauczyłem się pedanterii i jeżeli coś da się przekręcić dwa razy, tyle razy przekręcam. Trochę udaję, że przytrzaskuję ogon tej mojej skrupulatności, a potem już idę beztroski, z rękami w kieszeniach i chce mi się gwizdać, albo śmiać do świata. Czasami kląć, ale o tym wspominać nie chcę. Przez autobusowe szyby widać wielkie, prostokątne kawałki świata, które niczym na filmie umykają do tyłu i zostaję sam na sam z własną wyobraźnią. Zajrzałem paniom do samochodu, a tam prócz dwóch kobiet dwa oseski przyglądające się mi dla odmiany. Puściłem oko i uśmiechnąłem się, a pani zdziwiona patrzyła na mnie zamiast jechać, więc uśmiechnąłem się raz jeszcze, ale jej oka nie puszczałem. Krajobrazy rozorane budowami po widnokrąg ostrzegają miliardem paprochów unoszących się chaotycznie na wietrzne i zasnuwają widzenia hałaśliwym niedopowiedzeniem. Próbuję stopami zatrzymać zebry płowiejące na bardzo już wyeksploatowanym asfalcie, ale bledną nieustannie i długo już nie uciągną. Ścieżki rowerowe z wiosną do spółki kuszą wyprawą do przyszłości. Taką bez bagażu, może z butelką wody, gdyby z zachwytu zaschło w gardle. Słońce przedziera się przez kurtkę, jakby chciało powiedzieć, że zbyt wcześnie wyszedłem, ale teraz już mogę ją zdjąć zupełnie swobodnie. Blade kostki lśnią w słońcu niczym rozsypany łańcuch pereł, gdy studentki przemieszczają się po uczelnianym kampusie naśladując ruchy Browna.