Imperium. cz. 5 Wątpliwości.

 

    Morze nie protestowało przeciw powrotom na łono cywilizacji. Dni płynęły spokojnie, wręcz leniwie, statek matka zdawał się sięgać obu krańców widnokręgu, stanowiąc niemiłą zadrę na wszechobecnym błękicie. Zanurzony głęboko pod ciężarem ładunku, mozolnie płynął ku przeznaczeniu. Każdemu potrzebny był czas, by oswoić się z faktami i odpocząć po naprawdę wielkich emocjach na tymczasowej wyspie, którą niechybnie już porwały bermudzkie diabły.

    Niemal patologiczna podejrzliwość Niny okazała się zbawienna. Na statku-matce znaleźliśmy uwięzioną załogę pilnowaną przez automaty. Prócz maszyn na statku nie było innego nadzoru. Najwyraźniej kapitan (niech go piekło pochłonie wraz z wyspą) nie dowierzał nikomu, albo nie chciał dzielić się z personelem.

    - Skąd miał taki sprzęt? - zachodziła w głowę Nina – Nie wyglądał na krezusa, którego stać na zakup ultranowoczesnych zabawek bojowych.

    Piraci w ogóle z nich nie korzystali, uznając cybernetyczne istoty za zbyt łatwe do zmanipulowania, czy unieszkodliwienia. Kapitan jednak skusił się i dzięki nim opanował pokład, nim załoga zorientowała się w czym rzecz. Dopiero impuls pozbawił cyfrowe stwory namiastki życia. Znów złom stał się złomem, bez aspiracji intelektualnych. Załoga… Nina nie mogła jej już zaufać. Wszczepy, wykonane pod przymusem, mimo że unieszkodliwione mogły mieć uśpione uwarunkowania zaimplementowane w mózgach nie podejrzewających nawet zarażenia zewnętrznym imperatywem. Ktoś mógł nimi zdalnie zarządzać. Ktoś (kto?) mógł kontrolować świadomość ludzi poddanych praniu mózgów i ukrywać się w splotach nerwowych do czasu, gdy będą potrzebni posłuszni i lojalni wykonawcy.

    Na czas podróży Nina postanowiła udawać, że nie dostrzega ukrytego zagrożenia. Nie chciała prowokować ewentualnego ataku, czy wzbudzać podejrzeń w mocodawcy. Kapitan nie żył, ale zapewne sznurki pociągał ktoś inny. Ostrzegła mnie, bym nie był zbyt wylewny względem tych ludzi i raczej nie mówił zbyt wiele. Emocje minionych dni stygły powoli. Pokładową rozrywką były niekończące się przechwałki kto na co wyda fortunę z pełnego brzucha masowca. Kiedy zarys lądu ozdobił monotonię widnokręgu byłem już mocno znudzony pomysłami ich lordowskich mości, u których poziom perwersji przekroczył wszystko, co śmieli wymyślić twórcy z branży hardporno, czy horrorów.

    Morze przestało być odludne. Coraz więcej jednostek zmierzało zbieżnym kursem. I chwała Bogu, bo znudzeni do granic ludzie stawali się uciążliwi i drażliwi. Teraz mieli zajęcie i poganiani stalowymi rozkazami Niny przestali zajmować się głupotami. Próbowałem dopytać Niny o dalsze plany, jednak za każdym razem jej oczy penetrowały okolicę, a palcem ostrzegała mnie, że lepiej unikać newralgicznych tematów.

    - Grząski grunt. Lepiej nie ryzykować. Elektronika może nasłuchiwać z daleka. Wiesz o tym. A tu… mamy jeszcze tych ludzi. I nie dowiesz się kto słucha. Poczekaj. Jeszcze trochę.

    Czekałem. Cały byłem czekaniem, a nie znam nikogo, kto to lubi. Brzegi ziemi były już doskonale widoczne. Zabudowane architekturą nie tylko portu - cargo, ale całą infrastrukturą cywilizacji. Spore miasto… Nie spodziewałem się, że będziemy płynąć między ludzi. Sądziłem, że łup gdzieś ukryjemy, rozproszymy się, a akcja separacji metali odbędzie się daleko od ciekawości postronnych. Tymczasem, nad portowymi budynkami dało się już odczytać logo jednej z największych korporacji, a statek-matka zmierzał wprost w paszczę lwa. Patrzyłem na Ninę zdumiony, ale ta uśmiechała się tylko i kiwała przecząco głową.

    -Nic nie powie cholera jedna! - zżymałem się – a może…

    Podejrzenia narzucały się same. A może Nina była agentem korporacji? Może zwiodła nas wszystkich i teraz... Niech to szlag! Zaufałem małpie. Jak debil! A teraz płyniemy do doków korporacyjnych z kontrabandą, za którą nas wszystkich powieszą na suchej gałęzi. Nielegalne wydobycie, sprzedaż materiałów strategicznych i miliard paragrafów, mających uchronić korporacje przed konkurencją pomniejszych cwaniaków. Przed nami. Nie było dokąd uciec.

    Rzucono cumy. Nabrzeże zaroiło się od personelu. Statek uwiązany na smyczy trzymał się brzegu pozwalając na rzucenie trapu. Nina schodziła pierwsza, witając się z kimś w garniturze kosztującym więcej niż wynosił roczny budżet Kambodży. Załoga pakowała właśnie manatki i wesoło schodzili za Niną. Czyżby bywali tu wcześniej? Podejrzenia we mnie nie kwitły, a rozszalały się bez cienia umiaru.

    - Alem sobie wybrał pirata na wspólnika!

    Nina gwizdnęła ostro i pomachała ręką, żebym do niej dołączył. Z braku lepszych pomysłów poszedłem. W paszczę lwa.