Niesmak.

 

    Samolot błyszczący niczym suwak błyskawicznego zamka mozolnie rozpinał noc. Na przystanku kwitła pulchna miłość. Pani z wytatuowaną na achillesie palemką litościwie osłoniła ją skarpetą przed nieprzychylnym dla tropikalnych drzew klimatem. W autobusie kobiety uzbrojone w smartfony aktualizowały medialną wiedzę o świecie ignorując analogowe życie, szczątkowo wiercące się na fotelach. Pierwszy śnieg modelował żywopłoty i korony drzew. Przejeżdżający obok tramwaj wyświetlał komunikat, że jego odjazd spodziewany jest dopiero za kwadrans, więc wyprzedzał czas, być może spiesząc do szpitala.

    Katalpa rosnąca na wyspie zrzuciła liście wielkie jak naleśniki, a śnieg oprószył je cukrem pudrem. Kamienni szachiści wciąż rozgrywali tę samą partię, a który popadł w tak długi przydum – nie wiem. Aromatyczny miglanc zlawszy się uprzednio w oczeretach odzyskał wzrok i z miękkim już podbrzuszem ruszył na podbój Miasta.

    Po raz kolejny dojrzałem. Podobno. I przyszła pora na dowód osobisty. Więc ściągnięto mi odciski palców z obu rąk, jak przestępcy. Podobno „dla weryfikacji” Czyżby urząd dysponował już moimi odciskami i teraz je weryfikował? Nic mi o tym nie wiadomo. Interesujące, gdzie będzie przechowywana baza danych z odciskami wszystkich Polaków, kto i kiedy je ukradnie, wyłudzi, kupi od sprzedajnego urzędasa i po co komu moje odciski? Do tej pory weryfikacja nie wymagała odcisków. Następny dowód pewnie otrzymam, w zamian za kod genetyczny.