Kilka niewinnych pytań.

 

    - Czy coś stoi na przeszkodzie, żeby sztuczny satelita okrążał naturalnego?

    Pyzaty chłopiec fotografował zawzięcie szczerbaty księżyc, zabijając nudę oczekiwania na autobus. Panie o nóżkach splecionych w iksy poprawiały wełniane czapeczki, mrok dusił Miasto, jakby dzień miał nie nadejść. Na widnokręgu sterczały jakieś kominy, maszty i żurawie usiłujące podrzeć noc na mniejsze fragmenty, które rozgoni wiatr, by słońce mogło wśliznąć się w szczeliny.

    Znów przyjechało pół autobusu, a ciepło pasażerów skoncentrowane na mniejszej kubaturze sprawiło, że śmielsze niewiasty pościągały futerka i kożuszki, dyskretnie dzieląc się urodą z otoczeniem.

    - Czy kobieta z kokiem to KOKIETKA?

    Autobus cierpliwie łączył kropki między początkiem, a końcem trasy. Zakapturzeni przechodnie wynurzali się obnażeni zwielokrotnionym światłem reflektorów samochodów osobowych. Dzieciątka w otulinie puchu szczelnie wypełniały wózeczki. Biegacze swoją ruchliwością urągali wielokonnym autom stojącym w korkach, zawstydzając je tempem przemieszczania się.

    Starsze panie, równo z brzaskiem (pierwszy brzask sugeruje, że zaraz po nim pojawi się kolejny, co jest oczywistą bzdurą) zmierzają do kościołów, by podzielić się z Bogiem wrażeniami z minionej nocy. Hmmm… Niewiele wiem o nocnym życiu starszych pań… Między klasztornymi murami biegł szczur. Może nie antyczny, ale wiekowy zapewne – domniemywam po ostrożności z jaką przemieszczał się wykorzystując ukształtowanie terenu.

    Trafiam na wyjątkowo źle dobraną parkę – pan w krótkich spodenkach wiódł za rękę niewiastę w pikowanej, puchowej kurtce. Dysonans pogłębiała mamusia o nogach dłuższych od wzrostu pisklęcia, które wlokła za rękę, całą uwagę poświęcając telefonicznym plotkom – najwyraźniej były przedniej jakości, bo sadziła takie susy, że młodzian nie miał żadnych szans nadążyć za szalejącą werwą. Może wyrośnie na Korzeniowskiego?