Siła idei.

 

Omiotłem ściany z pająków, przegoniłem nadgniłe wątki z mrocznych zakamarków, oczyściłem umysł i ciało ze zbędnych produktów przemiany. Wreszcie poczułem dziewiczą czystość gotową do zapłodnienia świeżą myślą. Brzemienny byłem i czułem się pięknym. Potrzebnym i ważnym dla świata. Mającym wpływ na historię, która dopiero lęgła się w niezbadanych głębinach mojej duszy i umysłu. Myśl dojrzewała niespiesznie. Rosła w siłę i dopominała się pokarmu. Wreszcie zapragnęła towarzystwa. Chciała nieść własne wizje w szeroki świat. Bezwzględnie parła do porodu, aż rozsadziła mi czaszkę. Nie oglądając się za siebie pognała tumanem w stronę ludzi, zostawiając za sobą pękniętą skorupę. Zapomnianą, niepotrzebną już nikomu.