Bóg wojny.

 

Spuściłem ze smyczy starannie wyselekcjonowaną eskadrę szerszeni-kamikadze, palcem wyznaczając azymut. Sfora natychmiast wypatrzyła cel i szarpnęła do przodu z wściekłym okrzykiem bojowym.

Avanti! – zakrzyknęła niczym fikcyjni fechmistrze pokutujący za grzechy rodu Dumas.

Ech! - Sapnąłem niezbyt elokwentnie, choć z elegancko wykropkowaną pikanterią.

Strategia ataku nie była szczególnie wyszukana. Zwiadowcy, jak pieszczotliwie nazwałem formację, nie bacząc na straty, mieli w boju rozpoznać przedpole.

Szyk rozproszył się nabierając prędkości szturmowej i zanim dowódca skrzydła zatrąbił na trwogę, natarcie rozbiło się o niewidzialną barierę ochronną. Rozpoznanie krwawo dogorywało czekając na zbiorowy pochówek.

Czekająca w odwodzie kolejna szarża pieczołowicie ostrzyła bagnety obserwując agonię towarzyszy.