Narodziny kolorów.

Noc skruszała. Popękała na drobniejsze fragmenty, które wiatr przesuwał z mozołem, ciągając bliżej brzegu, jak w takiej starej grze, mającej na celu ułożenie kwadratu magicznego z pełnym ciągiem cyfr wijących się w nieprzypadkowej kolejności. W mroku mijały się jakieś zdawkowe „dzień dobry” i soczyste przekleństwa. Psy skraplały się beznamiętnie, bułki pachniały, a w gęstwinach gałęzi ćwierkało coś czarnego niczym kos. Musiało minąć trochę czasu, żeby niebo zróżowiało z wysiłku i urodziło wrzeszczące, czerwone słońce. I minie znów trochę, zanim nieco ostygnie i nabierze dystansu do świata. Tak już jest ze wszystkim – trzeba się zestarzeć, żeby rozsądek zdjął krew z oka.