Ach te baby.

 

    Pośladki, okryte nie tylko naturalną, ale i sztuczną skórą, jako narzędzie do wspinaczki wydają się niezbyt rozsądne. A jednak. Blondynka o rękach zajętych czymś innym wspinała się pupą na siedzenie. Na raty. Po kawałeczku zdobywała teren, coś na kształt glonojada nabierającego wysokości (i masy) na szybie akwarium, albo jak zielona gąsienica potocznie zwana omegą, ze względu na kształt, jaki zyskuje podczas marszu. Nie wiem, jaki kształt osiągały podwójnie skórzaste pośladki, gdyż okryte były z wierzchu obszernym płaszczem, co uniemożliwiło określenie greckiej litery adekwatnej do czterech liter.

    W tramwaju jadącym równolegle do autobusu dostrzegłem kobietę o sporej kubaturze (może właściwszym określeniem dla tych gabarytów byłaby wyporność) dla odmiany – zdjęła płaszczyk, żeby zachwycić otoczenie i umożliwić mu bliższy kontakt wzrokowy z sylwetką. Samotna pani smutna w swojej nieparzystości wiozła jedną paletkę do badmintona, więc może gdzieś na końcu jej szlaku miała się spotkać z drugą paletką.

    Nieopodal żłobka natykam się na kobietę popychającą wózek na podwójne szczęście. Zaraz po tym obserwowałem wysiłek faceta wypakowującego do podobnego wózka piskląt przytroczonych do samochodowych fotelików. Czyżby to był bliźnięcy żłobek?