Czysta energia cz.3 OZE.

 

    Noc upłynęła w miarę spokojnie, jeśli nie liczyć hałasów z sąsiadujących cel. Wolałem nie domyślać się, co w nich się działo. Może to wpływ emocji, może drzemało we mnie nieodkryte fatum, domyślające się, że wpadka jest wyłącznie kwestią czasu, a szczęście nie może trwać wiecznie. Niepokój splątał się ze spokojem w kłąb nierozerwalny, usypiając mnie w poczuciu przeświadczenia, że najbliższy ranek rozwikła dylematy i określi ciąg dalszy.

    Klawisz skreślił poranek otwierając dawno nieoliwione, metalowe drzwi. Skuł mnie z wprawą i bez złośliwości, na koniec w dłonie wpychając foliową torbę.

    - Prowiant – mruknął wyjaśniająco – Należy się całodzienne wyżywienie, a idziesz za mury przed śniadaniem.

    Zaskoczył mnie. W głowie roiły się rozmaite koncepcje, ale nikt nie raczył mnie uświadamiać. Widać, nieustający stres był jedną ze standardowych tortur penitencjarnych i każdy podejrzany, zanim sąd go skaże musiał przejść przez piekła niepewności, żeby skruszał i zmiękł w dłoniach oficera śledczego.

    „Suka” śmierdziała strachem poprzedników, trochę moczem, tanią wódą, a atmosfera dzielona na drobne kwadraty drżąc usiłowała przeciskać się przez gęste kraty. Za oknem świat trwał niemal w bezruchu, a poranek dopiero rozgrzewał się przed wstaniem z łóżka, przyglądając się zmęczonej nocy wracającej z trzeciej zmiany. Dopiero w takim wnętrzu poczułem, jak bardzo nierówne są jezdnie w mieście. Jechaliśmy wystarczająco długo, że wątroba zaczęła protestować, ale przecież w końcu zatrzymaliśmy się, a kierowca wraz z towarzyszącym mu strażnikiem wyprężyli się przed kimś, wystrzeliwując z siebie komunikaty bardzo, ale to bardzo służbowym głosem. Później otworzyły się drzwi, a przesłuchujący mnie wczoraj oficer kazał mnie rozkuć i wrócić po mnie po osiemnastej.

    - Rozgość się – powiedział, gdy tylko odjechali – Mam nadzieję, że rozsądku ci nie brakuje i nie będziesz podejmował jakichś desperackich kroków, bo to nigdy się nie opłaca. Poza tym… Lepiej pogadać, niż usiłować. Usiłowanie ma swój wymiar w latach odsiadki. Nie będziesz, prawda?

    Nim doszliśmy do jego domu, wyjął mi z ręki reklamówkę z prowiantem i wrzucił ją do śmietnika, twierdząc, że nie zechcę tego nawet oglądać i proponując śniadanie na tarasie. Nie okazywał zniecierpliwienia, nie drążył tematu do czasu, kiedy odsunąłem talerze, a kawa w kubku opadła całkiem blisko dna.

    - Nie mogłem pozwolić, żebyś wczoraj kontynuował opowieść – rozsiadł się wygodnie w fotelu i zapalił papierosa – Nie w tamtym otoczeniu. Podejrzewam, że druga część opowieści jest zbyt fascynująca, żeby mógł ją usłyszeć każdy. I raczej się nie mylę, prawda?

    Uwielbiał prawdę, wycierał sobie nią gębę, ale nieprzesadnie. Dla mnie, kontynuacja wątku w takich okolicznościach wydawała się najlepszą z możliwych opcji. I jeszcze wspomnienie komendy głoszącej, że zostanę tu do osiemnastej uspokajało. Mamy czas. Choć mój, jakoś przestał być czasem zależnym ode mnie.

    - Jasne. Czemu nie. Możemy kontynuować – potwierdziłem, nie utrudniając i rozpocząłem opowieść.

    - Przypomnę w paru słowach, żeby nie umknęło. Pozyskałem całkiem sporo urządzeń bez elektroniki śledzącej i stałem się posiadaczem podobnych baterii. Brakowało wyłącznie nielimitowanego dostępu do źródła energii pozasystemowej. Odpadały wszelkie dostępne w sieci gotowe źródła. Musiałem znaleźć coś, czego nie śledził system. I znalazłem.

    - Tak podejrzewałem! I dlatego rozmawiamy tu – wydawał się być z siebie niezwykle zadowolony, choć ja nie domyślałem się praprzyczyny tego zadowolenia.

    Obaj poprawiliśmy się w siodłach, a gospodarz, najwyraźniej oczekujący niezwykłości, ignorując młodą porę nalał w szklanki rudego płynu, czającego się, żeby rozpuścić jelita śmiałków. Jego jedyną zaletą było zmiękczenie także języka, na czym zyskiwały nawet banalne opowieści niewybrednych gawędziarzy wiszących nad szynkwasem.

    - Energia odnawialna… Wie pan… Dla wielkich korporacji liczą się oceaniczne pływy, stały, silny wiatr i słońce. Energia wielkich rzek. Nad rozproszoną, drobną wielkością nigdy nie zamierzali się pochylać. Obecnie mając nadmiar zasobów energetycznych w ogóle nie szukają nowych rozwiązań, a już szczególnie takich, które wykorzystują energię rozproszoną. Za to ja… Widziałem w niej jedyną szansę pozyskania prywatnych zapasów.

    - Do brzegu! - zniecierpliwił się w końcu mój jedyny słuchacz, wreszcie okazując ludzką ciekawość.

    - Ludzie! Przecież to oczywiste – niemal krzyknąłem, bo rozwiązanie było wręcz banalne – Ludzi na świecie nie brakuje, a każdy ma w sobie układ nerwowy wykorzystujący bioprądy do komunikacji głowy z resztą ciała. Do napędzania nóg, rąk, czy pracy serca. Bez wewnętrznej energii każdy człowiek byłby trupem. I nie pomogłyby nawet cudowne leki entej generacji.

    Postanowiłem wykorzystać układ nerwowy człowieka, żeby okraść go z energii, najlepiej tak, żeby się nawet nie zorientował. Najchętniej tak, żeby wracali do mnie z własnej woli i błagali o powtórkę. Długo zastanawiałem się w jaki sposób nakłonić człowieka, by oddał cząstkę siebie, ale w końcu wymyśliłem. Salony masażu! Relaks potrzebny jest każdemu, a delikatny masaż staje się namiastką raju. Kto raz spróbował, nigdy nie zrezygnuje. Nałóg wszczepiony za pierwszym podejściem staje się skutecznym do bólu i niezawodnym wędzidłem.

    - Masaż? - wydawał się nie rozumieć.

    - Tak. Masaż który był wyłącznie przykrywką. Preludium. Byłeś kiedyś na profesjonalnym masażu? - zaskoczyłem go, a kiedy zaprzeczył, kontynuowałem – Człowiek mięknie, roztapia się w delikatnej mgiełce lenistwa i zaczyna zastanawiać, czy poziom przyjemności można wznieść o jeszcze jeden poziom w górę. A ja oferowałem nie jeden gówniany stopień, ale piekło oszalałe w niebie. Splątane żywioły, świat, w jakim nie ukrywa się nic, bo nie ma nic poza pulsującym życiem. Oferowałem rzecz bez precedensu, ale i bez oficjalnego cennika. Cena była ustalana indywidualnie, każdy klient płacił tyle, ile uznał, że warto zapłacić za zapomnienie. Oferowałem orgazm. Prawdziwy, nieudawany.

    - Co?

    - Orgazm. Masażyści i masażystki do pakietu masażu relaksacyjnego dokładały orgazm. Klient był w rękach profesjonalistów i żaden nie wyszedł zawiedziony. Ale to był dopiero przedsionek doznań. Za wejście na szczyt trzeba było zapłacić ekstra. O tej części oferty dowiadywali się później, kiedy rozsmakowywali się w doznaniach czysto fizycznych. Wtedy, sugerowałem im, że mogą pójść jeszcze krok dalej. Dwie drobne elektrody i stosunkowo bezbolesny zabieg wszczepienia ich płytko w mózg przenosił orgazm w świat metafizyczny. Świat nieznany, czekający dopiero na odkrycie. Masturbacja ośrodka rozkoszy. Zawładnięcie jestestwem i niewolnicze oddanie. Kto skosztował tak wysublimowanej przyjemności był już mój. Nieistotne były jego siły witalne, wygląd, czy możliwości. Nawet brak erekcji nie przeszkadzał starcom doznać tego, o czym ślinili się bez nadziei na spełnienie. U mnie mogli być wiecznie młodzi, dopóki żył mózg i sprawny był układ limbiczny z fragmentem odpowiedzialnym za ośrodek nagrody.

    Gospodarz niemal połknął szklankę i krztusząc się walczył o oddech, a ja spokojnie toczyłem kolejne zdania.

    - Kiedy elektrody stymulowały mózg, z ciałem dawcy mogłem zrobić wszystko. Mało tego! Im więcej pobrałem bioprądu, tym szczęśliwszym stawał się klient. Sądził, że nogi zmiękły mu pod wpływem ekstazy i spełnienia. Czuł się Bogiem na nogach z waty. I był nim. A ja byłem dostawca ambrozji. Przy każdym fotelu do masażu mózgu lokowałem baterie akumulatorów. Prąd sprzedawałem na czarnym rynku, a uzyskane środki inwestowałem w kolejne salony masażu. Na pewno widziałeś ich całą sieć, a jako policjant zapewne zastanawiałeś się, co dzieje się na terapeutycznych łóżkach.

    - Hmmm… - chrząknął jakoś tak nieokreślenie, ani na tak, ani zaprzeczając. Zapewne to policyjna umiejętność, bo w szkołach cywilnych nie uczą niczego podobnego.

    - Nie wiem, kto i w jakich okolicznościach mnie wsypał – powiedziałem kończąc opowieść z nadzieją na wykwintny obiad – Ale się stało. Trudno. Wpadłem, ale warto było marzyć. Pan marzy?

    - Hmmm – znajome, nieokreślone dźwięki zaczynały mnie irytować. Wszak inteligentny być musiał, a gada półgębkiem, jak jakiś półdupek – Marzy? Oczywiście, ale z takim rozmachem. Za to powiem ci, jak wpadłeś. W ogóle! Nikt w policji nie miał nawet cienia podejrzeń co do twojej faktycznej działalności. Doniósł jakiś rolnik, który uznał, że zbyt tanio opchnął ci zepsutą kosiarkę elektryczną. Paru detektywów pokręciło się tu i tam, ale nic nie zwęszyli. Uznaliśmy, że spróbujemy cię zastraszyć i sam wyśpiewasz, co trzeba. Ale…

    - Dałem się podejść jak ostatni idiota – smutna prawda właśnie do mnie docierała – To dlatego tak chętnie słuchałeś, bo nie miałeś pojęcia dokąd to zmierza!

    - To prawda – znowu ta jego święta prawda – Ale zauważ, gdzie rozmawiamy. Nie daje ci to nic do myślenia?

    - A co niby? - w stresie trudno o intelektualne wyczyny.

    - A to niby – był z siebie wyraźnie zadowolony – Że tylko ja wysłuchałem tej spowiedzi. I nie zamierzam dzielić się tymi atrakcjami z nikim. Za to nauczę cię ostrożności. Za posiadanie sprzętu elektrycznego bez czipów i nielegalnego ich użycia (dodam, że incydentalnego, bo nic więcej nie udowodnimy) dostaniesz wyrok w zawieszeniu i zakaz nabywania czegokolwiek poza systemem sklepów. Wyjdziesz za kaucją i nie będzie ona porażająco wysoka. Ale jeszcze kilka dni spędzisz w areszcie. I będziesz meldował się na komendzie co rano, żeby zachować pozory dogłębnego śledztwa. W sądzie nie szarżuj. Zgadzaj się cokolwiek usłyszysz, a ja powalczę, żebyś poniósł straty minimalne. I nie próbuj wracać do tematu na komendzie, bo ci gębę obiję.

    - To miło – wykrztusiłem z trudem – Dziękuję.

    - Ach! - dodał, jeszcze, bo na krańcu drogi pojawił się już szaro-błękitny furgon więzienny – Nie martw się o zakupy sprzętu. Zostaw to mnie. Baterie również znajdę. Sądzę, że za jakiś miesiąc zostaniemy wspólnikami. Ja i salony masażu… Kto by pomyślał…

***