Okruchy niepewności.

 

    Latarnia, słysząc że nadchodzę, ostrożnie łypnęła na mnie żółtawym okiem, jednak kiedy się zbliżyłem – zrezygnowała z marnowania energii na osobę niezbyt istotną dla jej otoczenia. Pozostałe ani okiem mrugnęły. Rzeka nieco zgęstniała od chłodu, a parę zapodzianych łabędzi udawało lodowe góry cierpliwie czekające na swojego Titanica. Mosty tętniły pod licznymi kołami, kamienice dopiero zaczynały wybudzać lokatorów.

    Kobieta pozbawiona okularów wydaje się bezbronna i budzi uczucia miękkie jak ptasie mleczko, choć trudne do zdefiniowania. Chyba, że to ja się wstydzę je nazwać.

    - A modliszka? Czyżby życie spędzała na modłach, kiedy tylko przestanie przeżuwać swoich jednorazowych partnerów.

    - Albo wierzchowiec – koń, który wszystko ma na wierzchu? Ciekawe, jak dalece musiałby się posunąć, żeby dorosnąć do miana.

    Gdybym znał się na kwiatach, napisałbym przejmującą opowieść o mężczyźnie, tak pięknym, że kobiety spontanicznie wręczają mu kwiaty, żeby znaleźć się choć odrobinę bliżej od pozostałych. I nieważne jest, czy to starsza pani z kiosku „Ruchu”, studentka dorabiająca na zmywaku w knajpie, o menu kończącym się na płynach, ekspedientka z mięsnego, wykładowczyni na kursie dla zaawansowanych ucząca technik manipulacji w kontaktach międzyludzkich, czy dziewczę sprzedające szybko zużywające się ciało. Pan nie byłby narcyzem, tylko introwertykiem, zawstydzonym niespodziewaną popularnością i skrępowany szczerością i pragnieniami tych kobiet, uwodzących go mniej lub bardziej jawnie.

    Zobaczymy. Najpierw trzeba byłoby poznać wystarczająco dużo kwiatów i ich metafizycznego znaczenia. Byłoby, nie będzie.