Projektant krajobrazu.

    Lekceważąco pozwoliłem widzeniom mijać mnie bez wtykania nosa w ich piękno. A co mi tam! Nastrój miałem melancholijny, bo właśnie zastanawiałem się nad naszą tubylczą geografią i doszedłem do wniosku, że kraj mamy postawiony zupełnie na głowie i bez sensu.

    W przyzwoitym kraju na półkuli północnej, góry powinno się mieć na północy – tam gdzie zimniej i śnieg chętniej trzyma się stoków. A u nas? Na opak. Z tego powodu rzeki, zamiast płynąć na południe gdzie ciepło, więc woda szybciej wysycha i potrzeba jej więcej – płyną na północ – kolejna aberracja. Na co komu woda tam, gdzie parowania mniej? Na dodatek jedna z wielkich rzek rozsądnie wybrała zachodnią flankę, a druga, zamiast potulnie zająć wschodnią – płynie środkiem, dzieląc kraj na Polskę A i B. Czysta głupota.

    I jeszcze ta chora depresja tuż obok morza. Jak się posiada depresję, to warto schować ją za górami, albo chociaż odsunąć o dwieście kilosów od morza, bo owo gotowe wtargnąć i zająć, a z takim wrogiem walczyć nawet Polacy nie potrafią.

    Na koniec wspomnę jeszcze o pustyni, która (na szczęście) samorzutnie zaczyna zarastać i co poniektórzy się tym martwią. Na cholerę nam pustynia, jeśli nie kończy się przynajmniej solidnym jeziorem? Może lepiej mieć kawałek lasu pośrodku niczego. A tak? Wielka plaża bez wody… Takie rzeczy, to tylko u nas.