Takie tam nieistotności.

 

    Naprzeciw pachnącej atramentem pani w baranicy usiadł szary wilk i pogrążył się w modlitwach, być może błagając wszechmocnego o siłę, która pozwoli owieczce ujść z życiem. A może po prostu szukał w sobie bezczelności, żeby ją skonsumować na oczach bądź-co-bądź tłumu, kto wie, czy nie lubieżnego.

    Ze wzgórza schodził wygłodzony lodowiec, czołem moreny oparty o chodnik, na którym spiętrzył piach i sól. Na wyspie chromowany szkielet lewiatana połyskiwał ku przestrodze ogrzewany światłem sodowych latarni nie potrafiących się zdecydować, czy flirtować z elewacjami zachwycających kamienic, pogrążyć się w nurcie, czy przejrzeć w wypolerowanych żebrach prehistorii. Pod mostem ukryło się malutkie bystrze, szukające szczęścia tam, gdzie żaden deszcz nie zaburzy melodii, jaką wygrywa własnym pomysłem.