Mieszanka uczuć wszelakich.

 

    Skrzypiałem w drodze do codzienności i puszczałem komiksowe dymki pełne nie wiem czego. Może nawet całkiem udanych treści? Na przystanku spotykam ukryte pod grubą warstwą tekstyliów, nieco smutne jak zauważyłem piękno (powinna się pani wstydzić, bo jest pani piękna aż nieprzyzwoicie). W autobusie stężenie blond niewiast. Ponoć zaledwie dwa procent ludzkości dysponuje taką maścią, a w autobusie stłoczył się chyba cały odsetek pań o pszenicznych grzywkach. Nie, nie. Nie ma co negować widzianego – podejrzewać obce kobiety o oszustwa? Nie godzi się. Minimum zaufania społecznego w kontaktach międzyludzkich. Szczególnie, jeśli kontakt jest tylko iluzoryczny. Dwóch dżentelmenów (napisało mi się „dżentelmentów”, ale była to niezamierzona obelga) wymieniało uwagi ignorując skupioną we wnętrzu urodę, korzystając ze słowa „aczkolwiek”. W moim mniemaniu użycie owego słowa w rozmowie dyskwalifikuje wypowiedź. Ja wstydzę się, gdy wymknie się ze mnie słowo zdarte do cna przez istoty medialne. Wysiadłem w sam raz, żeby spotkać dorodny okaz uległego samca. Samiec uległ zbyt wielu nałogom, którym poddawał się bezwstydnie i z lubością. Paląc papierosa stał na skraju chodnika i w atmosferze przedświtu czekał, aż schłodzą się dwie puszki piwka ustawione na baczność jak warta przed pomnikiem nieznanego żołnierza. Spacer na szczęście kończy się widzeniem miękkim, pobudzającym mruczenie i wszelkie pluszowe skojarzenia. Pani (bo któżby był w stanie pobudzić mnie do mruczenia?) miała wystarczająco dużo włosów, by udało się z nich zbudować pełnoskalowego kota. Jeśli tylko ktoś umiałby i chciał posiadać kota w kolorze świeżo wytopionej miedzi.

    - Czy miejsce wyżłobionego żłoba na pewno jest w żłobku?