Kuszenie.

 

    Znasz panią Trudi? Z domu Canavan. Jej przykład może ciut śmieszyć, ale doskonale oddaje współczesny sposób działań twórczych. Młoda dziewczyna ze skandynawskim pochodzeniem wyspecjalizowała się w pisaniu trylogii fantasy. Tak! Nie serii książek, jak pan Pratchett z nieśmiertelnym „Światem Dysku”, rozrastającym się do końca życia autora, nie pojedynczych dzieł, trzymających się jedynie gatunku, jak wielu twórców. Ona siadając do pisania z góry wiedziała, że będzie to trylogia, po 600-700 stron na każdy tom. Wydawcy jej uwierzyli i zaczynali sprzedaż kolejnych trylogii już w chwili ukończenie pierwszego tomu. A dziewczyna pisała kolejny, nim pierwszy został zaczytany na śmierć.

    Twórcy filmów stosują podobną technikę. Tworzą seriale, zamiast poświęcać oryginalny pomysł, czy doskonale zarysowane sylwetki bohaterów na dzieło jednostkowe. „Dokrętki”, choć możliwe i wyczekiwane, to jednak nie to samo. Dzieło podzielone na sezony i epizody, z których każdy mógłby stanowić scenariusz pełnometrażowego filmu przedstawia drobny fragment multiwersum bohatera, w tle prowadząc kilka wątków pobocznych, dyskretnie wplecionych w epizod.

    Kłopot sprawia pozyskanie oryginalnego scenariusza. Czegoś, czego dotąd świat nie widział. Powielanie w nieskończoność dowolnego dramatu szybko znudzi człowieka nawykłego do przeżyć ekstremalnych. Serial „zużywa” mnóstwo pomysłów. Nie dość, że je zużywa, to błyskawicznie obnaża szerokość percepcji twórcy. Widz natychmiast wyłapie banały, powtórzenia, pomysły, czy dialogi wykorzystane już wcześniej. A przecież każdy z twórców jest ograniczony. Ma skończony potencjał, zamknięty w sztampie wychowania. Przesiąknięty otoczeniem i religią, w jakiej dojrzewał będzie miał kłopot z ideami z odległych stron. Nie wymyśli nic, czego nie zdołał doświadczyć, albo wyobrazić sobie, choćby władał słowem z wprawą wirtuoza.

    Piszę seriale. Na zamówienie Standardowy sezon z dziesięciu, dwunastu epizodów zajmuje mi nie więcej jak miesiąc. Znają mnie producenci i aktorzy. Wszyscy wiedzą, że gwarantuję oryginalność. Na moich dialogach można polegać, zdarzenia, równie często subtelne, jak i wyrafinowane pcham w każdy epizod z wymaganą gęstością. Wiadomo – twist jest niezbędny, żeby zatrzymać widza przed monitorem. A gdyby tak trzy twisty? Pięć? A każdy podnoszący ciśnienie, budujący wieżę emocji wyższą, niż Burj Khalifa. Cenię się, ale w zamian oferuję czyste złoto. Niczym Bóg wkraczam na pionierskie ścieżki i rozdziewiczam każde możliwe tabu. Często mówią, że pokręcony jestem bardziej, niż wszechświat, że nie znam umiaru, a najprawdopodobniej jestem psychopatą. Wzruszam ramionami i sprawdzam stan rachunków bankowych. Mogę być, kim zechcę, skoro za to płacą.

    Pytałaś, skąd biorę pomysły. Wszyscy mnie o to pytają, bo każdy kolejny serial nieodmiennie zaskakuje oryginalnością i świeżością. A przecież nikt nie potrafi bez końca wkraczać na nowe terytoria. Jak mi się udaje? Przecież znasz odpowiedź. Znasz, tylko ją wypierasz. Jest zbyt brudna, zbyt przesiąknięta pogardą społeczną, choć nikt nie jest wolny od wad. Kradnę. Po prostu. Poświęcam mnóstwo czasu i czytam niemal wszystko, co mi wpadnie w oko. Poezję nastolatek ogarniętych pożogą nieudanej pierwszej miłości, chłopców marzących marzenia zbyt ponure, by się nimi pochwalić oficjalnie. Opowiadania i powieści początkujących. Zewsząd spływają pomysły. Lepsze, czy gorsze, ale spływają. Wystarczy przesiać, wybrać spośród nich co odważniejsze, lekko oszlifować i po krzyku.

    Mam twardy dysk pełen tych pomysłów. Gotowe scenariusze, drobne wątki, fragmenty dialogów… Posortowane, żeby było łatwiej odnaleźć je w zbiorach. Wykorzystane trzymam w osobnych folderach, nie pozwalając im na powtórne przyjście na świat. Ot, i cała tajemnica… Że podły jestem? Mało kto odnosi sukcesy nie paprząc sobie rąk i sumienia. Ty niby taka czysta? Schludna? Wolna od przywar? Ej! Nawet nie wiesz, jak bardzo bym tego chciał. Byłabyś doskonałą postacią do kolejnej serii. Niepokalana. Święta, stąpająca pośród brudu, który z szacunkiem rozstępuje się przed nią. A może wolałabyś ją zagrać? Doświadczenie w tym konkretnym przypadku byłoby niepożądane. Chcesz? Umówię nas. Trochę nakłamię, ale to dla mnie rutyna. Nieco uwalamy się gównem we dwoje, ale zostaniesz gwiazdą. I wreszcie naprawdę będzie cię stać na ideały.