Panama pana ma.

 

    Tramwaje niczym połyskliwe sznury pereł suną po wygasłych ulicach Miasta. A w nich kobiety, o fryzurach pozwalających ściśle określonym kosmykom swobodnie kołysać się przed oczyma. Nie rozumiem, w jaki sposób podglądają wirtualny świat, gdy coś irytująco kolebie się w polu widzenia. Jedna udawała, że walczy z włosami, ale gesty miała takie, jak do gry wstępnej. Pulchna pani miesiła ciasto kusząc ciepłem i miękkością skrytą pod służbowym uniformem, szczelnie go wypełniając.