Insynuacja.

Gołą ręką wycisnął mi mózg, jakby to była cytryna do marynaty i przecedził przez sito. Rzadkie najwyraźniej go nie interesowało, bo wlał je we mnie z powrotem, ale gęste wysypał na serwetkę i niecierpliwie czekał aż obeschnie. Chyba nie wyczyściły się te okruchy wystarczająco, bo mruczał coś, wyraźnie zły na mnie i na siebie chyba również. Przesypał na patelnię i zalał wrzątkiem. Znaczy tłuste było to coś, co we mnie znalazł. Teraz podkulało łapki i nieumiejętnie chroniło bardziej delikatne fragmenty gabarytu, kiedy wrzątek wgryzał się w drobinki wytrwale. A potem kolistymi ruchami, jakby z catiadorą stał nad brzegiem złotonośnej rzeki usuwał szlam, patyki, suche liście i tłuste oka zanieczyszczeń. Rosół z mózgu wylewał do zlewu, jako niepożądany efekt uboczny poszukiwań. Wreszcie na dnie zaświeciły cynicznym blaskiem okruchy.

Jedne, po uważnym obejrzeniu wrzucił we mnie z lekkim niepokojem, jednak inne, których najwyraźniej się spodziewał, przykleił do palca wskazującego. Z dna patelni zbierał skrupulatnie opuszkiem wilgotne wciąż drobinki, i roztarł je we wnętrzu drugiej dłoni z lubością oddając się euforii posiadania. Mnie już odsunął zdecydowanym ruchem na bok i ignorował mnie kompletnie. Nie byłem dłużej potrzebny, skoro wydestylował ze mnie to, czego szukał. Bardzo chciałem zobaczyć. Bo w końcu to mnie pozbawił czegoś i bez tego czegoś czułem się niedoskonały, chociaż samopoczucie miąłem więcej niż znakomite. Może nawet lepsze niż kiedykolwiek za świadomego życia. Musiałem głośno myśleć, bo popatrzył na mnie zniecierpliwiony i parsknął niegrzecznym śmiechem:

- Tęsknisz do tych okruszków? Naprawdę? Czujesz się zubożony? Chyba wiem dlaczego i to jedno dla ciebie zrobię. Powiem ci, żebyś wiedział co straciłeś właśnie.

Płuca natychmiast popadły w jakieś szaleństwo i pompowały tlen aż się w głowie zakręciło z emocji. Pijaństwo, narkotyczny trans i zbliżający się nieuchronnie orgazm odebrały mi świadomość, rozsądek i opanowanie. Byłem żywiołem. Drobnym, krótkotrwałym zaburzeniem wymykającym się najbardziej wymyślnym hipotezom i przemykającym się pomiędzy słowami znanymi, obiektem, o którym można było powiedzieć tylko jedno – że jest. W jakiś sposób niepojęty jest, choć nie wiadomo po co i dlaczego. W imię jakiej idei istnieje i jaki cel ma jego obecność. Bo nawet tornado ma jakiś cel, kiedy wysysa plankton z oceanu i każe dojrzewać organizmom pod pierzyną chmur, żeby je strącić gradobiciem w piekło następstw żywiołu.

- Muszę przyznać, że ludzie pamięć mają selektywną i usiłują pamiętać to, co według ich niedojrzałości cenne i dobrem podszyte. Że starają się zapamiętać cudze, karygodne uczynki i robią to z wdziękiem i wytrwałością godną lepszego wykorzystania. Konsekwentnie kolekcjonują cudze wady i zalety własne. Nawet te urojone i przyznane na wyrost bez uzasadnienia lepszego od dyktatury egoizmu, w której ręce wszyscy oddajecie się chętniej, niż urodzona dziwka na widok portfela o rozchylonych szeroko udach wypełnionych szelestem harmonii sapiącego jednoznacznie złotego cielca ozdobionego modnym, celulozowym strojem pochodzącym z szanowanych globalnie mennic.

- A te – brodą pokazał mi otwartą dłoń, na której leżały drobne, połyskliwe odłamki śniedziejące momentalnie, choć dopiero co z patelni wyzbierane – okruszki waszej podłości tkwią sobie w was i otorbiają się smalcem kłamstw i przemilczeń. Zdumiewa mnie, jak wiele energii potraficie poświęcić, żeby zniekształcić rzeczywistość, żeby własny organizm okłamać, omotać pajęczyną aluzji i niedopowiedzeń. Fałszywych tropów. Jak wiele zakwestionować trzeba, dyplomatycznym bełkotem przewiązać, niczym prezent wstążką, żeby dało się bez pogardy dla siebie samego żyć dalej. Móc zerknąć w lustro podczas golenia, poprawiania makijażu, bądź wyciskania pryszczy.

- Selektywność pamięci pozwala ludzkości na wiele. Zapomnieć, zniekształcić, przekabacić. Odwrócić zgoła i krasomówczym onanizmem wypłynąć na otwarte z wrażenia usta, by skropić fałszywym nasieniem chętne, obce uszy, które i tak rozszyfrują smak zgodnie z własnym zapotrzebowaniem i na chwałę własną. A przecież przychodzi taki czas, taki sen pod opustoszałą nagle kołdrą, taki moment, gdy w wannie gorącej wody rozpuszczą się torbiele tłuste i usiłują wypłynąć porami skóry, albo oczami, kalecząc siatkówkę i powieki. Gdy dobijają się zrozumienia, aż włosom kolor zdejmą na zawsze, a dłoniom odbiorą pewność siebie. Gdy oddech przerodzi się w kwantowo sterowany proces poprzecinany stroboskopowymi falami narastającego lęku.

Myślałem gorączkowo – kim jest i jakim prawem…? Jak śmie takimi słowami chłostać mnie, bić po twarzy i na otwartych dłoniach gnijące parchy pokazywać mi - pięknemu i mądremu, jakbym był garbatym karłem? Cuchnącym odpadem organicznym pełnym robactwa i wirusów? Mnie, który przecież tyle dobra rozsiewa po świecie, że woń maciejki niezrównana nie nadąża, aby aureolą aromatu chwalić moje niepokalane zalety nim zaszczycę ziemię własną niebanalną fizycznością. Patrzyłem myśląc, że jest niespełna rozumu, że zawiść mu rozum odebrała, wypaczyła i zdeformowała. Jak można podejrzewać mnie-pięknego o gwałt na cudzych życiorysach? O słowne wygibasy dla ukrycia czegokolwiek. Przecież we mnie mieszka wyłącznie… Patrzyłem na tę dłoń wyciągniętą w moją stronę i zrozumieć nieboraka nie umiałem całkiem, a on kontynuował swoją przemowę biczując moje przeźroczyste lica sumienia słowami robaczywymi, pstrząc je muszym nawozem:

- Widzę, że procesy obronne już znalazły ścieżkę, żeby zdyskredytować wszystko, co mówię. Ciało i umysł bronią się instynktownie, choć nie wiedzą, skąd ma nadejść najeźdźca i jakim argumentem dysponuje, jednak słowa są już wyostrzone, gotowe do interwencji wściekłej, niewspółmiernej i zdeterminowanej. Ech!. Żeby dało się jakoś przekierować ową skomasowaną energię na coś naprawdę ważnego – westchnął zrezygnowany i popatrzył mi głęboko w oczy. Z całej jego postaci bił smutek i zmęczenie.

- Wygrałem – przemknęło mi przez głowę ciche, lecz niezmiernie satysfakcjonujące podejrzenie – Poskromiłem bestię. Mam przewagę, bo on już ledwie zipie. Może już czas odeprzeć wroga i ofensywą odrzucić poza zasięg zmysłów?

- Dobrze! – powiedział z mocą, o którą go już nie podejrzewałem – Widzę, że innego wyjścia nie ma. Popatrz głupcze na ten okruszek. Przypomnę ci, bo jest twój. Dopiero co wydestylowany, żebyś mógł czuć się nadal pięknym człowiekiem, ale ty nie chcesz słuchać. Musisz rozdrapać, więc proszę. Opowiem ci o tym okruszku i oddam ci go, jeśli po wysłuchaniu wciąż będziesz miał odwagę go wziąć. A potem kolejne i kolejne, aż sam mnie poprosisz, żebym jednak pozbierał ten kurz z półek wspomnień i pozwolił ci żyć bez niego.

Patrzyłem bezrozumnie, ale zabronić mu nie mogłem, ani nawet nie potrzebowałem. W swojej pysze już zostałem zwycięzcą i chciałem pokazać temu łachudrze, że trafił na lepszego od siebie i choćby nie wiem jak się starał, to z tej potyczki wyjdzie pokancerowany a ja na piedestał wskoczę rączo, jakbym do tego właśnie był stworzony. On ujął w dwa palce jeden z okruszków – nie grymasił, wziął pierwszy wolny, który się trafił i zaczął snuć wspomnienia. Moje wspomnienia odarte z kory interpretacji. Opowiadał nawet ciekawie - o dzieciństwie, o szkole, o klasie, w której rodziły się nieśmiałe sojusze i nienawiści zielone, gdzie mieszkały wspomnienia wszystkiego co pierwsze w świadomości – miłości, walki, sukcesy i porażki. Pierwsze świadomie podjęte wybory, w sprawach tak małych, że tylko ten okruszek był mniejszy, i w tak wielkich, jak gorączka życia ciała zbyt młodego na rozum i granice doświadczeń.

- Pamiętasz już? – popatrzył badawczo, zanim przeszedł do meritum – Pamiętasz. Widzę, że pamiętasz, bo oczy masz wilgotne i umysł cofnął się do twojego mniemania o tobie z tamtych dni. A pamiętasz taką dziewczynkę z ostatniego szeregu, która bała się słowo powiedzieć na głos? Która szeptała, kiedy powinna krzyczeć głosem wielkim, bo jej się działa krzywda? Pamiętasz? Kiedy chciała coś wyszeptać, wtedy milczała z zaciśniętymi wargami tak mocno, aż się zrobiły białe, a szkliwo mlecznych wciąż zębów trzaskało, jak tafle okien, gdy piłka kopnięta nieumiejętnie zamiast w bramkę trafiała w szkolne „okienko”. Przypomnę ci, jak pastwiliście się barbarzyńskim stadem kojotów płci obojga. Na każdej przerwie i każdej lekcji. Bezgranicznie i bezdusznie. Jak głodne hieny szarpaliście żywy wciąż organizm do krwi i łez. Ale nie krzyku, bo ona krzyczeć nie umiała jeszcze. Ona bała się krzyczeć bardziej niż bólu słów i czynów. Nie wiem, więc nie powiem ci, czy choć raz w życiu krzyknęła. Może nie zdążyła? A może krzyknęła choć raz przedśmiertnie – jedyny w życiu raz. Wytopiłem już ze wspomnienia twoje mizerne, byle jakie alibi, że przecież umarła po szkole, a nie w jej trakcie, że przecież inni, a nie ty, bo była łatwym celem dla wszystkich. I wszędzie. Może w domu też? Wielu rzeczy nie wiesz, poza tym, że musiałeś znaleźć winnego. Poza własnym sumieniem. I znalazłeś, ale ja wytopiłem to uzasadnienie. Została martwa dziewczynka… Chuda, z rzadkimi włosami i pachnąca strachem, nieśmiała tak bardzo, że wolała posikać się w majtki niż pójść do łazienki szkolnej. Usiłujesz odepchnąć tę myśl, ale ja wiem, każdy łapserdak, ogryzek człowieka konserwujący po zaszczanych bramach przechodnich zmętniały nieustannie od wódki umysł mógł ją kopnąć, opluć, wyzwać bezkarnie. Zapytałeś kiedykolwiek, czy spotkała choć jedną życzliwą osobę w życiu? Słyszałeś jej marzenia tak małe, że nawet pluskwy w jej pościeli nocą nie musiały zadzierać nóżek idąc hurmą z burczącymi brzuszkami, żeby poczęstować się tym bladym ciałem i krwią być może równie bezbarwną?

- A ten? – zapytał z szyderstwem podnosząc kolejny okruszek – O nim też mam opowiedzieć? Też jest twój i każdy kolejny również… Mogę opowiedzieć, jeśli masz chwilę… Twoimi słowami opowiem, ale bez nawisu tych wszystkich kłamstw, którymi spowiłeś przeszłość w kokon. Bez granic i szlabanów. Bez ideologii i polityki, wyznań i poprawności zabarwionej czymkolwiek. Chcesz wrócić do tych chwil, kiedy byłeś małym tchórzem, wielkim kłamcą, posikanym z niepewności gówniarzem? Zawiedzionym kochankiem, istotą, która obrażała ziemię swoją na niej obecnością?

Bawił się ze mną bez satysfakcji, a ja miałem suchość w oczach i ustach. Cała głowa przypominała pustynię Gobi poddaną słonecznemu zabiegowi odwadniania.

- Kim jesteś – szepnąłem pokonany na wszystkich frontach i patrzyłem z lękiem na kolejne okruszki leżące w jego dłoni, gdy je podnosił dwoma palcami i od niechcenia obracał nimi nim porzucił jeden i wziął kolejny – kim jesteś, żeby mnie tak karać?

- Alzheimer – odpowiedział krótko – przyszedłem zabrać ci pamięć. Na razie tylko część, ale przyjdę po więcej. Każdy jest świnią. Egoistą nierozumnym i podłym bardziej, niż o sobie myśli. Ja… Zaczynam sprzątać organizmy, zanim dojrzeją. Nim staniesz się biologicznie czynnym zwierzęciem sprzątam twój umysł kilkukrotnie. Żebyś nie zwariował. I nie myśl, że jesteś wyjątkiem. Wszyscy są podli, ja również. Nie mogłem sobie odmówić satysfakcji, żeby zobaczyć jak się staczasz. Jak padasz na kolana i płaczesz. Ale nie zostawię cię tak, bo jeszcze wymyślisz coś głupiego i znów ja będę się wstydził. Posprzątam po sobie. Raz jeszcze będziesz tą swoją maciejką pachniał i pięknym obrazem dla świata będziesz. Twoim zdaniem… Tylko już więcej nie prowokuj, bo ja też wielkim człowiekiem nie jestem. I wad w sobie odkryłem tyle, że nawet po sprzątaniu nie potrafię się pozbyć zmarszczek. Pamiętam niestety…

Sięgnął po mnie i gołą ręką wycisnął mi mózg, jakby to była cytryna do marynaty i przecedził przez sito. Rzadkie najwyraźniej go nie interesowało, bo wlał je we mnie z powrotem, ale gęste wysypał na serwetkę i niecierpliwie czekał aż obeschnie. Chyba nie wyczyściły się te okruchy wystarczająco, bo mruczał coś, wyraźnie zły na mnie i na siebie chyba również. Przesypał na patelnię i zalał wrzątkiem. Znaczy tłuste było to coś, co we mnie znalazł. Teraz podkulało łapki i nieumiejętnie chroniło bardziej delikatne fragmenty gabarytu, kiedy wrzątek wgryzał się w drobinki wytrwale. A potem kolistymi ruchami, jakby z catiadorą stał nad brzegiem złotonośnej rzeki usuwał szlam, patyki, suche liście i tłuste oka zanieczyszczeń. Rosół z mózgu wylewał do zlewu, jako niepożądany efekt uboczny poszukiwań. Wreszcie na dnie zaświeciły cynicznym blaskiem okruchy…