Ukryć rozmaitość.

Pani w sukience koloru niedojrzałego granatu obca była chyba koncepcja słońca. Karnację miała tak jasną, że nawet jej sukienka wyblakła. Inna siedziała na przystanku pisząc długopisem po wierzchu dłoni. Wpatrywała się w czubek długopisu i uśmiechała się do treści z rozmarzeniem. Gdzieś obok, spod słomkowego kapelusza wystawał koński ogon w kolorze siana, lecz oczywistym nie było, że nosicielem jest kobieta. Wszak dwa dni temu zaledwie widziałem faceta w damskim kapeluszu i koński ogon miał zdecydowanie bogatszy – zarówno w materiał, jak i paletę barw. Przyklejone rzęsy, paznokcie, włosy. Ciała zamaskowane tatuażami jak makijażem i pokaleczone metalowymi elementami przebijającymi skórę w coraz mniej spodziewanych miejscach. No i niezniszczalny silikon, kwas hialuronowy i tym podobne wybryki, żeby po wyjściu z warsztatu zademonstrować światu sztuczność w 100% naturalną. Wszystko, byle odwrócić uwagę od prawdy. Dziwne, że ludzie przywykają i traktują to jak normę, a mi kojarzy się z chińskimi mundurkami, mającymi ujednolicić niekończącą się masę indywidualności.