Liżę bliżej.

 

    Rowery zbiły się w ciasną grupkę, by przetrwać noc. Samotność w mroku może wydawać się zbyt niesamowita, by ją konsumować w pojedynkę. Co innego za dnia. Wtedy, to już nie heroizm, a najwyżej kaprys, poza, wybór. Jeden z nich noc ukąsiła boleśnie i stracił siodełko. Gdyby był sam, być może zaginąłby bez wieści cały.

    Kozacka sprzątaczka w roboczych barwach ociera rynki klatek schodowych na parterze w takim tempie, jakby chciała skończyć pracę w kwadrans. Uśmiecham się, bo ta przynajmniej jest skromna i cicha. Wróble toczą spory gdzieś dalej i zastanawiają się, jak napocząć dzień, by się przedwcześnie nie zmęczyć. Sroka balansuje tańcząc na piorunochronie, a ja czekam na czarną pszczołę, jednak nie nachalnie. Kobiety solidnie osadzone w łożyskach bioder, odziane w róż komponują zakupy tak, by ukręcić z nich jakiś zgrabny obiad, może nawet wyszukany. Temperatura jeszcze nie wygryza dziur w kulturze przechodniów, a niebo gęste od podejrzeń, że być może skapnie na ziemię… tę ziemię.

    Jedni życzą mi dobrego dnia, inni, żeby już się skończył, choć jeszcze się nie zaczął. Nonszalancko zgadzam się z każdą wersją zdarzeń, mając świadomość braku wpływu na upływ czasu.