Sterem i okrętem.

Na samym dnie galerii handlowej - market spożywczy, a w nim terrorysta podstarzały i troszkę zaniedbany. Rozgląda się nerwowo dookoła, czy młode kasjerki, albo ochrona na rencie skwapliwie kuponem odcinanej każdego miesiąca nie kontroluje jego operacji pośród owoców i warzyw. A on… na lewą dłoń nawijał pięściarską rękawicę z woreczków jednorazowych, jakby wełnę w kłębki zwijał. Śmiałem się serdecznie, bo przecież mógł schować w mgnieniu oka cały motek worków do kieszeni kurtki, a nie wygłupiać się w przewijanie nieskończonej rolki poliuretanowej. Śmiałem się tak wyraźnie, że inny staruszek po trzykroć szukał na mojej orbicie powodów sprawiających mi tę żywiołową radość, ale nie odnalazł. Nie pomogłem mu (być może złośliwie), lecz szedłem dalej napędzony ową radością. Jakaś pani młodziutka i kruchutka szła zbyt wolno, żebym jej nie wyprzedził, co uczyniłem mimochodem, a przecież miała za duże okulary i w szkielecie zbyt masywnym na tak drobne ciało. Ktoś nad dymiącym talerzem makaronu udawał, że pilnie pracuje, tłustymi paluchami bębniąc w klawiaturę laptopa, inny gazetą podzielił przestrzeń i odciął się od talerza gulaszu, żeby  ów stężał odrobinę. A potem, to już zupełnie rozrzutnie śmiałem się do ludzi, bo wiosna we mnie kwitła bezpodstawnie, bez żadnego usprawiedliwienia, czy choćby poszlaki dowolnie naciąganej. Starsza pani w kapeluszu grała romanse na akordeon (zabytkowa guzikówka, nie byle co z dyskontu) i smutne było bardzo, że to ona była najbardziej wzruszona, bo otoczenie przeżuwało plastik z Mc Donalda, albo dzieliło się beznadzieją za pośrednictwem telefonów komórkowych. Kolarz w pomarańczowym odblasku dotrzymywał tempa samochodom, a twarz ukrył za anty-smogową maską w tak ostrej żółci, że niektórzy spośród kierowców ściągali nogę z gazu podejrzewając sygnalizację nieprzychylną. Schowałem się w tej codzienności i dobrze było mi z anonimowością, z brakiem zauważenia, z nieistotnością, kiedy słońce zaczęło liczyć granitowe kosteczki poukładane w liście miłorzębu ogonkami wskazujące drogę do ratusza. Poeta zieleniał monotonnie, jak czyni to od dawna, więc nikogo nie zaintrygował nawet. Kwiaciarki traciły głos na przeciągu tkwiąc bezustannie. Ja ciąłem Miasto trawersem bezładnym i chaotycznym podglądając mozół żurawi nim nowy gabaryt znów ukradnie fragment widnokręgu. Patrzyłem dookólnie, niespiesznie, bo przecież sam dla siebie byłem uzasadnieniem.