Hikikomori.

 

Przezornie upakowałem cały swój świat na dwunastu metrach kwadratowych osiedlowej kawalerki zlokalizowanej przy krańcowej linii metra. Przez całe lata ostatnią bezpieczną granicą łączącą mnie ze światem realnym była bawełniana maseczka - wstydziłem się wyjść na balkon bez niej. Nigdzie dalej się nie ruszałem. Wewnątrz preferowałem nagość. Łaskawie wpuszczałem do wnętrza miskę ramen, tacki sushi, albo onigiri, z pobliskiej youshoku i (okazyjnie) butelkę sake.

 

Gdy doskwierał mi obcy, zakurzony jazgot zewnętrza, odcinałem się potrójną szybą, ciężką kotarą i słuchawkami, tonąc w niezbadanych odmętach globalnej sieci. Żadne bushido nie pozwoliłoby mi na brawurowe odłączenie routera, czy zamknięcie klapy laptopa. Prędzej popełniłbym seppuku.