Kolacja o świcie.

Napadła mnie cisza. Rzuciła się na mnie i kolanem do ziemi przydusiła mocno, że oddech straciłem i ani pisnąć nie dałem rady ze zdumienia. Cichość była tak gęsta, że zgasiła świece, które dla ciebie zapaliłem i bezwzględną dłonią schwytała pąki kwiatów w wazonie i zgniotła je, że tylko łzą pachnącą spadły w przestwór podłóg zacienionych brakiem świateł. Już brakiem, bo przecież zanim cichość do mnie przyszła i agresją mnie rozszarpała, to po podłodze snuły się kroki tanga, snuły się wszelkie „być może”, każde „nie spieszmy się” i „pozwólmy trwać”… A teraz w podłodze wbite są zardzewiałe, toksyczne gwoździe zadrą sterczące, żeby mnie skazić śmiertelnie, nie dać poczuć słodyczy, bo ona rdzą przysypana, goryczą i otoczeniem beztlenowym, w którym tylko plastik czuje się dobrze.

Cisza dopadła mnie w zakamarku codzienności, który pielęgnowałem z myślą o tobie, która pojawić się ma i zostać ze mną i we mnie. Jak ostatni naiwny układałem własną niezgrabnością życzenia na stole tuż obok talerza tobie przeznaczonego i sztućce ozdabiałem gałązką jałowca, szyszką świeżo zerwaną z daglezji, żebyś w zadumie wróżyć sobie mogła, albo na słowo uwierzyć, kiedy ręce spocą się sokiem ciepła żywicy. Ułożyłem na stole marzenia w bukiet zebrane i myślałem… mniemałem, nadzieją próbowałem się napełnić, że przyjdziesz dzisiaj i śmiać się z mojej naiwności będziesz, ale przytulisz mnie do siebie za moją nieporadność i za to, że stół dla ciebie, na twoją obecność gotowy, czekający i więdnący z niepewności. Czekałem, biegając od drzwi, za którymi pies sąsiadki drapał wycieraczkę i oknem, pochłoniętym już wieczorną intymnością, kiedy niedoskonałość zapory pozwalała pochwycić zmysłami wrażenia – jakiś błysk kolczyka w blond oprawie, jakieś kroki szpilką metalem obitą i wystukaną w niecierpliwości granitu płyt chodnikowych, jakiś aromat z nie-mojego-okna, szukający drogi, wzdłuż której mógłby napełnić nasze talerze, żebyśmy…

„Żebyśmy”, już sugeruje wspólnotę, a przecież jej nie ma, bo nie ma ciebie. Jestem ja - otoczony, przyszpilony tym stołem odświętnym, tym postumentem, na którym pragnąłem, żebyś zakwitła żywą obecnością, żebyś przyszła i śmiechem swoim zmieniła ciemność wredną w ciepło wzajemności. Żebyś milczeniem, albo słowem napełniła kieliszki i sprawiła, że czas zapomni o nas na chwilę wystarczająco długą na życie – jedno, prozaiczne życie, które korzeniami złapie nas i przytuli tak, jak tylko matka potrafi przytulić – do łez wzruszenia, do granic cierpliwości.

Czekałem, a cisza rzeźbiła korzeń głogowy misternie kamienistą ziemią dojrzewany, a kiedy wiatr na owym drzewie wściekłość tajemną zrealizował, to ja, jak złodziej – ukradłem korzeń i własną ręką wyczyściłem, pociąłem i wydłubałem tkwiące pomiędzy ramionami pełnymi ścięgien kamienie, powyciągałem, ile tylko dałem radę, ale część korzeń już zjadł w swoim nienasyceniu, w głodzie życia omotał niektóre i nijak ich wydobyć, bo już mackami ośmiornicy ogarnięte. Drzewo twarde, pachnące wanilią, różowe i fioletowe smugi sączy wokół bieli, żółcieni i brązów uciekających w stronę czerni. Niepokój tańczy mi w oczach, a korzeń patrzy beznamiętnie na twój talerz pusty, na przekąski usychające z braku zauważenia, jakby to kwiaty bez tchnienia wilgoci były. Nie ma ciebie. Znowu. A przecież…

Wypijam zwietrzałe wino, w którym czerwień zwiędła do matowego borda niestarannie wymieszanego z brązem i słone jest od moich niedoczekań wszelkich. Wypijam swój i twój kieliszek, bo nawet, jeśli teraz byś weszła, to nie pozwolę ci wypić zgniłego wina, a jeśli nie przyjdziesz – to już wszystko jedno, jak smakuje, bo nie smakuje wcale – tylko usta kaleczy cierpką goryczą niezauważenia. Stół jeszcze jakoś sobie radzi i jest sztywny, niczym konsjerż odziany w te wszystkie szykany mające podnieść wartość nowobogackich tępych dusz lubujących się w żenujących poziomem demonstracjach. Pies spod stołu patrzy na mnie z politowaniem i odrobiną wyrafinowania – chce wyżebrać co bardziej kaloryczne przystawki. Te, co barwy już nie mają, bo świece zimne są jak bazaltowa ściana w styczniową noc. Dzielę z nim zawartość talerzy, miseczek, a jego apetyt bezwzględny, bezkompromisowy i obojętny na brak ciebie tu uświadamia mi, że to tylko mój problem.

Znowu nie przyszłaś, a świt zaczyna lizać ściany poszarzałą żółcią i próbuje usiąść mi na kolanach. Wino skisło. Kwiaty nie mają odwagi spojrzeć mi w oczy i wbijają wzrok w podłogę na miękkich szyjach łodyg, a … ciebie wciąż nie ma. Psi nos dotyka moich dłoni i kolan i dopomina się o więcej natury i szantażuje mnie ciepłą plamą na dywanie, albo mokrym tynkiem, udaje, że mi pomoże, że znajdzie ciebie, jeśli tylko ja w sobie znajdę odpowiednio dużo cierpliwości. I wytrwałości, by szukać, chociaż to beznadziejne. Bo, skoro sama nie przyszłaś, to co miałbym zrobić spotykając ciebie? Pies nie ma takich dylematów i wesoło mnie przekonuje, że da sobie radę, że uwiedzie cię własnym urokiem i przyprowadzi cię tutaj, a ja… miskę mam ci pod nos podsunąć z łakociami i bezpieczne miejsce do spania zapewnić. Resztą on się zajmie… Głuptas mnie rozczula, więc zakładam coś na siebie, i drzwiami trzaskam zbyt nerwowo i tylko siwowłosa sąsiadka wracająca do domu z ciepłymi bułkami dla wnuczków patrzy na mnie z wyrzutem, że sen niewinnych dzieciąt zakłócam.

A ja nie zakłócam. Ja w rozpaczy szukam życia. Może nawet dzieciąt szukam tobą powitych i moim genem znaczonych… nie wiem, nie wiem nic, bo nie ma ciebie, a to ubytek wystarczający do śmierci każdego innego pytania. Nawet abstrakcja zna swoje miejsce w szeregu, bo tylko głupota totalna go nie zna. Zapaliłem dla ciebie świece. I miejsce przy stole świątecznym przygotowałem, ale ty… Znowu byłaś wyłącznie moją mrzonką, moim marzeniem niedościgłym i fantasmagorią. Bo przecież… gdybyś była… chyba lubisz tulipany… i wino świeżą różowością oddychające w perłach kropel wędrujących do gwiazd… Nie ma cię, więc zapewne nie istniejesz, bo cóż może być ważniejszego od nocy, kiedy świat zapina się w liczbę mnogo ubogą, mieszczącą zaledwie dwoje…

Pies ciągnie mnie pośród liści mrowie, w zamęt aromatów każdej płci, w tajemnicy przed ludźmi wysłanej obietnicy, że kiedy tylko… pamiętaj, zostawiam zapach, żeby o pomyłce mowy nie było… Pies już o tobie zapomniał, bo woła go tak wiele zaproszeń, że zgłupiał całkiem i z końca języka kapie mu pożądanie i patrzy na mnie błagalnie i trochę z żałością niewiary, czy dam radę za jego wybrankami nadążyć, kiedy jemu na grzbiecie już się pręży przyszłe spełnienie lub jęk zawodu. Wyciągam nogi najdalej jak potrafię – niech chociaż on… zaśnie w spełnieniu.