Z przymrużeniem oka co najmniej.

Patrzyłem (z wzajemnością) na stado wróbli buszujących pośród twardych kolców rokitnika, który próbuje skolonizować moje okna, a może wręcz zamieszkać ze mną i dzielić się swoimi mandarynkami, zanim te małe głodomory je omłócą. Uśmiecham się, kiedy porównuję je do czterdziestu szczygłów z jakiejś bardzo starej bajki dla dzieci, albo czterdziestu rozbójników z jeszcze starszej, a one rozkrzyczały się tak, że aż kos podniósł swój pomarańczowy ostry dziób, żeby odkryć przyczynę jazgotu. Może nie podoba się tym łapserdakom takie porównanie, albo próbują się zliczyć, czy reprezentacja jest wystarczająca, czy trzeba ściągnąć kuzynów. Nieważne – pytać ich nie zamierzam, a do uśmiechu każdy powód dobry. Brak zresztą również wystarcza. Gołębie zatoczyły kolejny krąg, jakby od tego miało przybyć pokarmu, ale może to tylko gimnastyka, żeby sadłem nie porosły ponad współczynniki pozwalające się im unosić - taki ptasi aerobik, jumping, nordic-walking, capoeira, czy coś podobnego. Może mieszają powietrze, żeby je odświeżyć? Trudno wyczuć czym zajmują się gołębie, kiedy nie jedzą, o ile w ogóle taki przypadek występuje w przyrodzie... Świerk, rozebrany już ze świątecznej kreacji, z błyskotek i naszyjników usiłuje osiedlić się na klombie, a jego korzenie pracowicie drążą tunele w czarnym plastiku, żeby rzecz wykonać dogłębnie. Papa wyciągnięta dywanami po garażowych dachach leży sobie, żeby mi uświadomić, że pracuje, kiedy leży, co ponownie mnie rozbawia tak, że parskam śmiechem i patrzę podejrzliwie na łóżko, czy i na nim praca wre, bo może zmieściłbym się gdzieś obok w celach proletariackich (spokojnie... ów rzymskiego pochodzenia).