Rozmlaskanym krokiem.

Śliczna dziewczyna z malutką, czarną kropeczką na policzku nietypowo zwiastowała początek widzeń zamiast ich końca. Kropeczka wyglądała tak uroczo, że musiała mieć naturalne pochodzenie, więc naturalnie – poszedłem i ja. A dalej to już szły panie (pojedynczo i parkami), które chyba się zmówiły na minispódniczki i czarne rajstopy, żeby pochwalić się najbardziej ubogą łydką na świecie – mogły startować w konkursach z dużymi szansami na sukces – o ile dotrą, bo obawiałem się, czy kolejny krok nie będzie ostatnim, szczególnie, kiedy materiał nasiąknie mżawką i jako te motyle skrzydła przeważą szalę z trzaskiem łamanej wykałaczki. Zbyt dużo identycznych widzeń spowodowało we mnie narastającą trwogę, bo jak mawiał poeta – ziarnko do ziarnka i ucho dzbana się urwie w końcu. Dobrze, że pojawiła się pani na rowerze w grubych, zielonych rajtuzach i pociągnęła mój wzrok szlakiem oddalającego się pojazdu. Potem kobiety w kolorze khaki i mężczyźni przyodziani w kolory - jakby na przekór mniemaniu, że koloryt zawdzięczamy płci wdzięczniejszej. Kilka pań o buziach tak malutkich, że z zachwytem obserwowałem, czy zmieszczą się na nich wielkie, nieśmiałe odrobinę oczy, na wszelki wypadek zabezpieczone jeszcze większymi szkłami, w oprawkach stanowiących zapewne element makijażu. Wciąż nie mam odwagi zapytać, co brodacze noszą w tych swoich gęstych brodach, bo o gniazdo remiza ich nie podejrzewam, a taką kieszeń nosić daremnie aż grzech. Jakiś elegant zabezpieczył głowę kapeluszem, a kapelusz parasolem, po czym poszedł - najchętniej arkadą, podcieniem, gdzie deszcz nie nauczył się zaglądać, bo go grawitacja dusi i ciągnie w płaszczyźnie pionowej jakby silniej. No właśnie – grawitacja ściągnęła dzisiaj chmury nisko i ciśnienie również, dzięki czemu można było oglądać ponure miny i ziewnięcia, jakich nie powstydziłby się hipopotam. Sam też pozwoliłem sobie na niefrasobliwość i uzewnętrzniłem migdałki oddając je na pożarcie anonimowej ciekawości. Lepiej zdrowo ziewać, niż choro zerkać na cudze migdałki, bo te mogą w końcu podzielić się jakowymś wirusem potrafiącym podnieść temperaturę do wysokości tężenia białek. W każdym razie doniosłem suche nogi do szklanki gorącej herbaty, więc jest nadzieja, że mnie nie zaczepiła żadna Agrypina ptasia, świńska, czy ta o ludzkim obliczu…