Wesołość.

Zapewne lepiej było w domu zostać, niż tułać się niespiesznie po wciąż tych samych ulicach, jednak nie utrzymałem nóg z dala od butów i wyszedłem. Na początku dziewuszka wyrośnięta wysoko, ale młodziutka bardzo, lizała loda z takim obrzydzeniem, jakby ktoś ją do tego zmuszał. Okrągła buzia wykrzywiona była niemiłosiernie, a ja nie chciałem się narzucać z dobrymi radami, żeby nie dać się pogrążyć w soczystej wiązance. Chwilę później przechodziłem obok paśnika, jak nazywam fragment galerii handlowej dedykowany wygłodzonej części ludzkości. Przeszedłem pomimo, ale zdążyłem zanotować w pamięci, że przed Mc Donaldem młodzież studiowała menu, jakby się dramatycznie zmieniło. A wychodzący młody facet wachlował dłonią własne usta, gdy wygłaszał komunikat donikąd: 

- uuuuch… ale mi się odbiło ku… - zobaczył mnie, wzruszył ramionami i poszedł, a ja już nie znalazłem w sobie siły do zachowania spokoju i rżałem własną radość na wiwat, w plenery. W ciągu zjawisk pojawiła się pani, która miała twarz jakoś tak naciągniętą dziwacznie, jakby ktoś ją za uszy do tyłu naciągał. Wargi przy tym karykaturalnie wydęte i pomalowane, makijaż raczej wulgarnie intensywny, niż podkreślający urodę – szczerze mówiąc nie bardzo miał co podkreślać, chyba, że głupotę, ale to nie mój problem. Zachwycony po cielęce oczy towarzyszący jej młodzieniec odnajdował jednak w bliskości jakąś wartość, więc może to ja nie potrafiłem rozpoznać piękna, o które nieomal się zabiłem. Tajemniczy zawodowiec o krótkim stażu zapraszał do świeżo otwartej restauracji w bocznej uliczce, ale przypomniałem mu, że już w piątek mnie tam zapraszał. Namolny był i dociekliwy – chciał wiedzieć, czy smakowało, więc odparłem, że nie, bo nie byłem. Spokój odzyskałem dwie przecznice dalej, ale nie na długo. Młode mamy w za dużych okularach i z narybkiem szczebioczącym wzdłuż trotuarów wyzwoliły mój uśmiech już z gatunku tych mniej złośliwych i pozwoliły wytrwać w dobrym humorze, pomimo dwóch jednostek straży pożarnej, które za cel obrały sobie moje błony bębenkowe i atakowały zaciekle. Pies obszczekiwał konia, ale ten, przykryty derką w geometryczne wzorki nawet chrapami nie drgnął wobec psiego gadulstwa, ratuszowe kuranty rżnęły jakąś połowę godziny, Miasto stygło, a dzień chował się po zakamarkach i markotniał. Ale wart był tego, żeby go odwiedzić (pod mostkiem śmiech wciąż we mnie mieszka i objawia się nadwyrężeniem mięśniowym).