Eksplozja samotności.

Dotykam pościeli, która uciekła ode mnie nocą, bo ją oparzyłem nieuświadomionym pożądaniem, więc teraz dyszy ciężko na skraju łóżka i broni się przed moimi dłońmi i przed upadkiem na podłogę, po której spacerują zimne jęzory wiatru wdzierającego się do wnętrza przez dziurki od klucza, szpary pod drzwiami i przez szyby wentylacyjne, skąd został sprowadzony marudzeniem wron na dachu, gdy ich skargi odbijały się skrzeczącym echem od zmarzniętych, kuchennych kafli. Kołdra jest pusta, co na wpół świadomie odnotowuję z bezzasadnym żalem. Skoro sam spać się kładłem, trudno oczekiwać towarzystwa o poranku i żadne pobożne, lub wręcz przeciwne życzenia nie mają wpływu na zawartość tej obrażonej, wystraszonej pościeli.

Sam. Znowu sam się budzę, jak i sam zasypiam, a kołdra nadęta dyszy mi do ucha szyderstwa i pogardą mnie raczy na dzień dobry. Czuję, jak dłoń zaciska mi się w pięść, przecinam paznokciami sawannę prześcieradła, które dzisiaj, wyjątkowo zostało ze mną, martwe i gładkie jak pola lodowe Arktyki, kiedy wiatr przypomni sobie, że zamiast marszczyć śnieg, miał układać w stosy piach na Saharze. W zębach przeżuwam gorycz samotności, której miało nie być. Miała zostać wyplewiona z mojej głowy, jak perz na grządkach skrupulatnego działkowicza. Chyba się nie nadaję, bo samotność zapuszcza we mnie dendryty korzeni i rozkwita na mym gruncie tak doskonale, że już kolejne pokolenia nasion spadają w otchłań poprzednich, butwiejących samotności, a następne, doskonalsze, pełniejsze i bardziej dotkliwe, porasta mnie szczelniej, niż mech porasta skały wokół wodospadów.

Był taki czas, kiedy pomyślałem (o ile ów niedojrzały eksces można nazwać myśleniem), że towarzystwo sobie kupię. Wybranej płci, wieku, jakości. Wystarczy desperackie przygotowanie ekonomiczne i kupię wartość, na jaką mnie stać, napełniającą kołdrę liczbą mnogą, a wtedy zaśmieję się jej w twarz, za wszystkie obelgi i zwrócę jej szyderstwa w spełnieniu i sokach zmieszanych tak dokładnie, że nawet Kopciuszek ich nie podzieli na rozłączne wartości. Kupię, jak się kupuje wycieczkę zagraniczną, żeby zobaczyć pejzaż niecodzienny, muzeum sztuk rozmaitych, albo poczuć smak nieznanych przekąsek, wolność na wskroś skóry, czy jod wciskający się pomiędzy pośladki wraz z kipiącymi ziarenkami bardzo egzotycznej plaży.

Kupiłem. Albo wydawało mi się, że kupiłem – w każdym bądź razie - zapłaciłem. I przyszło ciało zasiedlić moją pościel na upojną noc jedną, a pościel uciekła jeszcze dalej, niż ode mnie samego i później prosiła mnie, żebym już nigdy, żebym zapomniał, a ona postara się być więcej wyrozumiała i tolerancyjna, postara się odkryć w sobie pokłady zrozumienia, byle więcej nie musiała podobnych eksperymentów przeżywać. Wygnałem to ciało najęte, z resztką moich soków je zasiedlających, gnijących na cielesności obcego ciała i bez przyszłości żadnej, a później płakaliśmy z tą moją kołdrą nad naszym wspólnym nieszczęściem i wzięliśmy kąpiel bardziej niż pedantyczną, żeby zapomnieć i zgubić swąd wspólnego niesmaku.

Ona już zapomniała najwyraźniej, że był taki czas, bo wyzłośliwia się nade mną, jakbym był jej niewolnikiem, na którym wszelkie niskie instynkty bezkarnie można karmić, a ja nie chcę jej przypominać, bo i mnie to wspomnienie piecze i doskwiera. Nie chcę udawać, że mógłbym, bo to zbyt gruba przesada – albo pieniądze zbyt małe. Nie mógłbym, bo płacić trzeba sobą, a tego we mnie niewiele, więc szanuję i oszczędzam na czarną godzinę. Nie chcę za własne pieniądze sprzedać się, w obcej intymności i wyrachowaniu zanurzyć się po czubek nosa, portfela, odwagi nieroztropnej. Resztką mnie gotów jestem zapłacić za coś więcej niż ulotna przewaga nad znieważającą mnie kołdrą, niż plotka, która echem pośród moich ścian podniesie aż w sąsiedzkie domysły i uśmieszki zrozumienia beznadziejnie fałszywe, gdy po chleb będę schodził, albo śmieci wyrzucał…

Noc zamknęła się już w alkowie, a słońce skrobie dyskretnym promyczkiem w drzwi za którymi mieszka brak wszystkiego – brak barw, smaków i zapachów. Śpiąca bezgłośnie noc nie myśli nawet o przewracaniu się na drugi bok, kołdra na skraju łóżka odpręża się prasowana uśmiechem słońca zerkającego filuternie przez firany o okach zbyt rzadkich dla niego i zwiedza moje ciało wspinając się i opadając w doliny płynniej nawet niż mój oddech. Odwiedza płeć i maluje na niej marzenia, chociaż tego nie wie – wystarczy, że wiem ja. Przyszło do mnie słońce i palcem subtelnym moją intymność dotyka cieniem wrażenia, a przecież ja… już oszalałem. Z tej samotności, z braku spełnienia, pośród tych szyderstw kołdrą wygłoszonych…

Słońce wspina się na mnie wyżej, bo teraz może, bo ma na co… Kołdra popełnia samobójstwo z zazdrości i skacze na podłogę głową w dół, a ja… rwę pazurami prześcieradło, jakbym rozerwał krtań dzisiejszego obiadu. Prześcieradło krzyczy, jednak robi to po japońsku, a ja nie rozumiem. Zaciskam już nie jedną, a obie pięści, na oczach, żołądkach, sercach prześcieradeł, czy łóżek, wokół mnie nieistotności mrą jedwabnie, niezauważenie, a słońce liczy moje oddechy rosnące w siłę i ekspresję, charczące, jak dachowe wrony, głodne, niczym wataha na przednówku i nienasycone… jeszcze…

Budzę się. Zmysły się budzą, kiedy oddech przestaje udawać cyklon tropikalny i zaczyna pulsować falami przyboju sierpniowego brzegu morza, leniwie, oszczędnie i bezpłodnie. Budzę się, a kołdra dogorywa na katafalku podłogi, prześcieradło wymaga natychmiastowej pomocy z OIOM-u, żeby przetrwać, a słońce… no właśnie – słońce chyba dostało rumieńców od tej swojej odwagi porankiem napędzonej i moją półsenną bezwładnością. Nie pytaj, gdzie byłem, ani jak wróciłem. Oddech przywraca mi funkcje życiowe, ale oczy nadal tkwią w światach niemożliwych, w spełnieniu, w którym rozum jest abstrakcją, albo literacką fikcją. Skóra, mokra przeżyciem, poi prześcieradło solami mineralnymi, usta pożerają tlen łapczywie, ale dzielą się z atmosferą dwutlenkiem węgla, co z wdzięcznością zauważa doniczkowe zwierzę na oknie szepcząc – dzięki chłopie – słońce to za mało… potrzebuję też twojego oddechu… 

Płakać mi się chce, kiedy dociera do mnie zrozumienie… ma rację zwierzę doniczkowe – za mało. Znowu obudziłem się sam… Martwa kołdra, prześcieradło śmiertelnie ranne, wykrwawiające się pode mną, słońce uciekające wzrokiem poza drzewa rozkładające ramiona w niemej prośbie- ja też, przyjdź proszę – zazdroszczą mi te drzewa, a ja… obudziłem się sam… znowu…