Złota klatka.

Może pora wynurzyć się i pozwolić sobie na skrajną odwagę – niechby na wypowiedzenie głośno słów szczerych, czegokolwiek by miały dotyczyć – opinii na temat picia herbaty z zabytkowych filiżanek tak brzydkich, że nawet cukier staje się kwaśny, ale przecież dłoń podająca ową filiżankę w kolejnych ruchach chwyta skraj nieba i z tej serwety skapują do wnętrza kryształy gwiazd, a miód życzliwego oddechu osacza moje zmysły pierzyną nieskończonej dobroci. Takiej, która paraliżuje, pozbawia woli i chęci działania. Błagałem wzrokiem nieraz, żebym mógł zrobić coś, czego owa dobroć nie będzie inwigilować, nie będzie kontrolować i poduszki pod tyłek nie podłoży, kiedy się potknę i przewrócę, ale daremnie – dobroć wciąż na posterunku. Silna, wytrwała i niezmierzona. I jeszcze to nieśmiertelne: „pamiętaj”, „uważaj”… ech!

Zanim na drugi bok głowę obrócę w łóżku, już poduszka nadmuchana troską wtula się we mnie, a stopy ciepłym ciałem ogrzewane dyskretnie nie są w stanie jednego skurczu wykonać, żeby nie podążył za nimi dobrotliwy dotyk, poszukując skaleczeń, naprężeń, czy oznak choroby. Zapominam powoli, że chleb kupuje się w bochenkach, bo na talerzyku kolorowe, piętrowe kanapki tak rozmaite, że zanim zaczną się powtarzać w swoich zestawieniach, to mi już pamięci zabraknie. A ja chciałem polubić tę jedną, która skojarzy mi się za lat kilka z każdym dniem, albo tylko z tym jutrzejszym i pamięć poniesie rodzynek wspomnień, napędzony smakiem zapamiętanym podświadomie – lecz jak, kiedy smak wciąż niepowtarzalny? Kiedy jem te kanapki zaczynam pałać do nich niechęcią, bo mi obce się zdają, dzikie, nietutejsze, a już czuję we włosach czułość przebiegającą od karku po skronie i czeszące mnie paznokciem delikatnie i bez pośpiechu.

Jest czas. Na wszystko. Na mnie idealnego, dopiętego i wyprasowanego bardziej niż fotoshop byłby w stanie tego dokonać. Czuję dłonie, które wsuwają się pod pasek spodni, żeby sprawdzić, czy za mocno nie uwiera, i paluszek sprawdzający, czy pomiędzy kołnierzem koszuli, a szyją jest wystarczająco dużo miejsca na oddech i odpływ zapachu, którym kadłub mam naznaczony taktownie, pod krawatem pieczołowicie dobranym, odprasowanym i nieskazitelnym. Niemal widzę wzrok zagłębiający się w dno moich uszu, czy aby nie utkwiło tam coś, co mogłoby zakłócić odbiór, żeby słowna dobroć nie trafiła do mnie przekłamana, załamana krzywym promieniem i wypaczona przeszkodą.

Z półbutów wyjmuję prawidła (kto używa w dzisiejszych czasach prawideł?!), wyjmuję woreczki chłonące wilgoć. Podnoszę buty do oczu, bo w ich karoserii mogę się przejrzeć niczym w lustrze i sprawdzić, czy ogolony jestem równie perfekcyjnie jak wczoraj, czy zniknęły już drobne niedoskonałości porów skóry, a niesubordynowane włoski pomiędzy brwiami są wyprofilowane, ufryzowane i zebrane w ostrzeżenie, które powstrzyma natarczywość świata w odległości większej, niż są w stanie przefrunąć zarazki wydyszane obcymi ustami, aby znaleźć we mnie nosiciela i żywiciela. Nieomal czekam, aż tęczówki zostaną przefarbowane na użytek tego dnia, a makijaż podkreśli coś, czego w sobie nie podejrzewałem. Niepojęta troska delikatnie poprawia niedoskonałości natury – przynajmniej te, których nie uda się przykryć kapeluszem, płaszczem z kaszmiru, czy parasolem na długiej drewnianej rączce. Albo ową dobrocią, która pod rękę chwyci mnie za chwilę pewną dłonią o paznokciach pomalowanych tak, aby nie gryzły się z poszetką i pójdziemy.

Pójdziemy? Dobre sobie! Co za głupoty gadam! Nie pójdziemy, tylko będę chodzony! Będę wyprowadzony na spacer, jakbym był pekińczykiem wymagającym pochwalenia się przed okolicą póki pogoda sprzyja, jak śliczne ma kokardki w kitkach sierści nad uszami zaplecione i wyczesane skoki w fale i falbany utrwalone doskonale, żeby wiatr już się nie wysilał na pobieżną stylizację. Będę prowadzony niczym niemowlę i na każdym kroku chusteczka do nosa, i nieomal sprzątanie chodnika, żebym nie potknął się na zapomnianym, suchym liściu czy niedopałku. Będziemy promenować w kierunku dobranym skrupulatnie, żeby słońce nie rozcieńczało barwy mojego wzroku.

Znów będę idealny, wyważony, wyprostowany, stworzony do wzbudzania zazdrości i zawiści, skarcony, gdy wypielęgnowanym palcem zechcę pokazać widok milszy nieco od obojętności, albo gdy ciekawość pochopna moją głowę raczy odwrócić od azymutu, na którym popełniać będę dzień i aktywność fizyczną. Znów będę ideą, obrazem, niemożliwością namalowaną w innej duszy, tym księciem na koniu, lecz o Boże!… na koniu?! To niebezpieczne, bo spaść można, bo koń nie pasuje do perfum, ani krawata, a poza tym jednoosobowy, więc i dobroć ciężko na niego upchnąć obok, że o szoferze nie wspomnę, więc – nie! Koń nie, książę? – proszę uprzejmie, lecz bez tych bzdur z metalową czapką w pomieszczeniach zamkniętych i z tym całowaniem dłoni, kolan, stóp czy co tam książęta mają całowane przy każdokrotnych widzeniach z poddaństwem.

A ja chcę wypić rozcieńczone piwo z niedomytego kufla – na stojąco, pod murem, pójść za potrzebą pod drzewo dwa kroki od chrzęszczącego śmiechu i pośród wulgarności spontanicznej opryskać moczem czubki butów, żeby przestały razić odbiciem promieni słonecznych. Wziąć w rękę kawał mięsa niedopieczony, albo na wpół spalony i pożreć, a tłuszcz niech sobie kapie gdzie bądź, bo wyliżę ile dam radę, kiedy reszta wsiąkać będzie w idealny krawat, czy kaszmirowe delikatności. Plunąć, żeby sprawdzić skąd wieje wiatr i położyć się pod krzakiem głogowym, kolczastym bardzo i buty zdjąć i zasnąć na trawie zakurzonej, niecywilizowanej, pachnącej brakiem zainteresowania ludzkości. Może wreszcie… poczuję, jak pachnie moja skóra, kiedy jej na to pozwolić. Może bosą stopą dotknę ziemi. Dotknę życia.