Zwyczajność.

Pies tak stary, że do domu wraca prywatną koleiną wyżłobioną w chodniku. Idzie wolno. Bardzo wolno, a czasem jeszcze przystaje. Jak staruszka, która z zakupów wraca i nieskończoność schodów ogarnia ją przerażeniem, że serce chce się zatrzymać, albo oszaleć kipiącą wściekłością i dyszy w pół drogi, w ćwierć, a każdy powód wydaje się doskonałym, żeby przystanąć na ploteczki i poskrobać się w siwą głowę, czy aby na pewno więcej nie będzie trzeba dzisiaj po tych schodach snuć się. Właścicielka psa, choć równie jak pies siwa, choć zdecydowanie słabiej sierścią porośnięta, żywo świeci spódnicami kolorowymi, niby chorągwią na czele wojsk, a maruder z mozołem wędruje i spogląda z niepokojem, czy aby nie za bardzo odstaje. Pani w minispódniczce i adidasach próbuje siłą woli przekonać słońce, że czas najwyższy zająć się jej udami, bo one takie blade i kuszą nagością. Próbuje też koleżankę przekonać, że w masie siła, lecz ta ubożej wyposażona w tkankę, rajstopy jednak założyła. Tuż obok przechodzi blondynka o nosie świecącym potem i rumieńcach, dla których twarz jest zbyt mało pojemna, więc się rozlewają po szyi – nie wiem dokąd, bo strój sportowy opina ciało dokładnie i paruje biegiem skończonym dopiero. Zbyt dokładnie opina jak sądzę i to jest przyczyną, dla której bieg i rumieńce poranne.

Chciałbym powiedzieć - widziałem Ciebie, jak popełniasz poranek, ale to tylko moje marzenia, moje myśli obudzone bez przymusu, lecz węszące wokół i szukające potwierdzenia, że chceniem mogę stwarzać sytuacje. Proste, klarowne i piękne.