Podsłuchane.

Wiatr zawodzi tak żałośnie, że pewnie znowu przedarł się przez szczeliny w drzwiach wejściowych i teraz mozoli się wspinając na kolejne piętra klatki schodowej, wącha kwiaty na parapetach, palce pomiędzy drzwi wciskać próbuje i sprawdza kuchenne zapachy bulgocące pod pokrywkami. Przystawia ucho do dziurek od klucza i podsłuchuje bezwstydnie zupełnie, a jeśli kto go spłoszy, to pędzi po schodach na strych i przez dach uciec próbuje szarpiąc się z zardzewiałą kłódką, która śpiewa mosiężnym dźwiękiem nie okrętowe szklanki wybijając, lecz tłukąc się jak dzwonek na koziej szyi.

No tak! Już i mnie obłapił, bo gęsią skórą porosłem, a drobne włoski stały się czułe na dotyk i drżenie powietrza. Jak kocie wąsy, tylko drobniejsze, gęstsze i rozproszone po gabarycie całym. Widać mu było mało, bo mnie za czuprynę schwytał, wzdłuż szyi wspiął się do ucha i zaczął mamrotać. Zrodził nadzieję na opowieść niezwykłą. Uroiłem sobie, że taki wiatr zapewne opowieści snuć potrafi – z bliska i daleka, byle nie pod przymusem, bo wtedy kręci mu się we łbie i oderwany od gruntu szaleje trąbą powietrzną po świecie, szkód czyniąc tyle, że aż mu wstyd później i chowa się na zbyt długo, a upiorna cisza i bezruch sprawiają, że świat się poci, albo zamarza.

Machnąłem ręką, niech sobie gada, niech mnie uwiedzie, albo czym oszołomi. Oczy zamknąłem i pośród tchnień chłodnych w słuch się zmieniłem, zupełnie jakbym się stał ciałem jednozmysłowym. Nawet chłodu nie czułem, ani tych jego rączek wścibskich, niewychowanych i bezwstydnych, kiedy w trakcie gaworzenia zwiedzał moje ciało, posapując z zadowolenia. Czekałem na barwną opowieść o tym, co na końcu świata, albo ulicy, może jakieś niedyskrecje lub nadinterpretacje pozszywane z fragmentów słów ludzi mi nieznanych, albo zdarzenia zmiksowane zbytnią pobieżnością i splecione echem w łańcuch niewiarygodny.

No i nie zawiodłem się, bo kiedy już mamrotanie wśliznęło mi się strumyczkiem do ucha, to ono takie jak wiatr – nieuczesane, prędkie, nieprzewidywalne. Jedno zdanie zaczął z dumą po hiszpańsku, żeby w pół drogi być szczebiotem francuskim, a twardą, hardą kropkę stawiał już po flamandzku. Jak z dziewczęcym, chińskim okrzykiem zaczął, to rosyjskim, rubasznym śmiechem nafaszerował puentę jakby po warcie syberyjskiej kto stanął naprzeciw bimbru szklanki niespodziewanie. A ja, jak ten tuman nierozumny mogłem tylko podziwiać ekwilibrystykę jego brzuchomówstwa, gdy był paragwajskim przedszkolakiem, który na jednym wydechu na szwedzką turystkę wyrósł, co na Cyprze obedrzeć chce z cnoty Hindusa.

Chichotałem, choć pojedynczych słów nie rozumiałem, a wiatr połykał już i gubił, bo znów się spieszył gdzieś, gdzie go jeszcze dzisiaj nie było. Przypomniał mi poranne odgłosy, kiedy sąsiadce jakieś garnki wysypały się z szafki i jej żarliwe, niepowtarzalne błogosławieństwo goniące je aż do podłogi, a na mnie rumieniec zażenowania malujące. Nauczył się mojego chichotu, więc razem pochichotaliśmy chwilę, a potem szczypnął mnie w sutek, który niebacznie wyściubił się pod jego dotykiem i poszedł sobie bez słowa. 

Nawet się nie pożegnał, tylko pobiegł dalej – zapomniał? Taki roztargniony, czy coś usłyszał za rogiem i pobiegł zaciekawiony, niczym szczeniak świat wycieraczką ogona rozsuwający, żeby widoczność poprawić? Zdmuchnął paproch ze schodów i tylem go widział. Usłyszałem jeszcze, jak gwizdnął z podziwem, więc pewnie kokietował sąsiadkę, co do kościoła szła jak co tydzień, pieniążek wrzucić do koszyczka w tajemnej intencji.