Bezruch.

Mandarynka na obrusie suchego, brązowego liścia wygląda jak ślimak podmorski, a przedzierać się musi pośród zziębniętego, podwórkowego kurzu udeptanego stopami ludzi i gołębi. Może idzie do pojemnika z wodą, pod te ostrokrzewy, gdzie kawałek suchego chleba rośnie górą twardą i niedostępną dla niewielkich dziobów? Po nocnych szaleństwach nawet wiatr zamarł i odsypia hulankę. Aż do horyzontu pusto od myśli. Na chodniku poległ gwałtowną śmiercią poszarzały śmietnik, dobrze, że nie krwawi zawartością. W kałużach beznamiętnie odbija się niebo niosąc niegasnące echa spóźnionych fajerwerków. Znak drogowy zabraniający zatrzymywania się pochylił się i chyba chce czołem oprzeć się o wierzbę, żeby wspólnie zapłakać, ponieważ świat cały najwyraźniej go zlekceważył. I tylko wróble nie skażone kalendarzem wykazują się towarzysko w codziennych deliberacjach, popiskując wesoło pomiędzy gałęziami drzew.