Logika wiatru.

Czasem wiatr przywieje mi nie wiadomo skąd pytanie, a czasem odpowiedź słabo uzasadnioną. I lubię go za to, bo powiększa chaos i galimatias, a tylko taki stan wydaje się być rozwojowym i wnosić coś nowego do tej stagnacji powtarzalnej aż po życia kres, mielone pulpety, papka i miazga codzienności, w której elementy środy pomieszały się kompletnie z piątkiem, który ciągnie niczym gumkę w majtkach za warkocze poniedziałku, czy też popołudniowe, niedzielne lenistwo wyżyma wraz z piątkowym entuzjazmem w jeden ulepek bezguścia mieszczańskiego.

A dzisiaj wiatr przybiegł do mnie jak głodny pieszczot piesek i ogonem merdał wprost po oczach, o nogawki się ocierał i pod koszulę wejść próbował, żeby mnie dotknąć bezwstydnie. Żadnej skruchy, czy potulności – jak po swoje przyszedł i zaczął mnie obejmować, a mi, żebym nie miał siły się bronić, przyniósł z nieznanego świata dylemat komuś ukradziony.

- musisz tu być? – zapytał i jak jakiś pyton owinął się wokół moich bioder i sprawdzać zaczął czy rozporek mam dokładnie zapięty, a kiedy się okazało że niestety tak, to cztery rundy dookoła kadłubka wykręcił odbierając mi ciepło zgromadzone na później i w ucho mi wionął koncepcją, żeby jednak zmienić lokalizację. Wzruszyłem ramionami, ale niezbyt aktywnie, żeby mi przypadkiem koszuli ze spodni nie wyciągnął, bo przyleciał zdyszany, ale wcale nie ciepły. Musi szlajał się gdzieś po fiordach Norwegii, albo na Spitsbergenie:

– możemy iść? Już/teraz/natychmiast?

Co miałem mu powiedzieć, skoro on tylko gadać potrafi, a o słuchaniu, to zapomnij… Słuchanie nie jest jego mocną stroną – ot, czasem skradnie wątek, który niezbyt silnie był zakorzeniony w rozmówcach, czasem splecie wielosłowie jakiejś majówki masowej i podrzuci taki snop zapleciony, wielojęzyczny, urwany w pół słowa, żebym się pastwił nad nim, jak alianci nad szyfrowanymi depeszami w wojennym czasie. Z tych jego słów układałem czasami światy, które nie mogły zaistnieć zupełnie, bo alogiczne były, zbyt ciężkie, albo grawitacji pozbawione ulatywały w przestrzeń kosmiczną, jak helem wypełniony balonik, kiedy z dziecięcej rączki sznurek się wyśliźnie upocony ponad miarę nieuwagą chwilową, lecz brzemienną w lot Ikara o odwróconym dnie.

Polazłem z nim, tam gdzie mnie uwieść chciał. Znowu zbyt słabym byłem, żeby się postawić i twardo powiedzieć NIE – ba! On i tak nie zrozumiałby słowa, tylko bawiłby się nim jak suchym liściem i tak długo obtłukiwałby je o kocie łby, witryny sklepowe, kanty schodów i parapety, aż całkiem zaczęłoby TAK przypominać z bólu i rozpaczy. Polazłem z nim oczywiście, nie pierwszy i nie ostatni raz, choć ta uwaga trochę na wyrost jest, ponieważ każdy z nim spacer może stać się żałobnym konduktem, w którym ja pełnić będę każdą możliwą do wymyślenia rolę, z główną (niestety) włącznie.

A ten urwipołeć chichocze i wodzi mnie po jakiś zaułkach, zakamarkach, nad rzekę mnie wyciąga i na mosty – on lubi, bo w poręczach i balustradach slalomem gonitwy urządza, albo gra na nich upiorną pieśń wyjca, w tonacjach obleczonych rozpaczą i beznadzieją. Czasem spadnie na rzekę i zapluszcze w niej wiry kłębiąc, innym razem zajrzy w okna uczelni, albo do biur, żeby przeczytać pobieżnie stos dokumentów nieopatrznie zostawionych przy uchylonym oknie na moment zaledwie.

Czasem próbuje się wdzięczyć do mnie i zadziera spódniczki dziewczętom, albo porwie im ulotny aromat perfum zza ucha i przynosi do mnie pytając, czy podoba mi się ów zapach. Widziałem kiedyś, jak odepchnął chłopca, żeby z dziewczątkiem poflirtować, zatańczyć przytulając się do niej, jakby był drugą jej skórą. Wrócił skruszony nieszczerze, bo dziewczę krzyknęło ostro, a on mi podać chciał na policzki ciepło jej ciała, lecz zgubił, nim do mnie doniósł i tylko patrzył z szelmowskim błyskiem w oczach, czy upomnę się, bo przecież pobiegłby drugi raz i jeszcze jedną próbę podjął.

Poszedłem z tym wiatrem bezpańskim, a on najpierw przejrzał moje kieszenie, potem zajrzał do uszu i włosy policzył, pchał mnie w plecy, żebym tak nie mitrężył, żebym przyspieszył, a kiedy dotarłem wreszcie na mosty (oczywiście! Gdzieżby indziej! Przecież rzeką wiać można nieskrępowanie, jakby to tor F1 był i autostrada bez końca). Pozwolił mi spocząć na ławce, lecz najpierw przedmuchał szczeble drewniane z piasku i wilgoci – ot, usłużny taki niespodzianie – musi knuł coś większego, skoro taką mnie celebrą objął. Siedziałem na ławce, twarzą w stronę rzeki, a on zwiedzał most od spodu i od góry, pograł chwilę na szczeblach metalowcy, zmierzwił nurt miliardem zmarszczek i zachichotał szyderczo z rzeki, że taka staruszka pomarszczona.

Siedziałem ciesząc się beztroską i bezmyślnością i czekałem, aż wreszcie powie o co mu chodzi i w jakim celu ściągnął mnie na mosty. A wiatr bawił się w najlepsze i miałem wrażenie, że o mnie już nie pamięta, kiedy wreszcie przyleciał zdyszany i ręce wyciąga i szarpie mnie i znowu krzyczy:

– Chodź!, szybko! Idziemy dalej, nic tu po nas, pusto, nudno i ponuro!

Miałem zaprotestować i usta otwierałem nawet, lecz wdarł się w nie i spił ze mnie wszystkie pytania i wtłoczył do płuc coś zimnego, skręconego jak lody włoskie i już miałem go w nogawkach, rękawach, kapturach i popychał mnie, a wokół fryzury zataczał się aureolą jak pijanica w wesołej fazie i mamrotał, że teraz koniecznie, i dalej, i chodźmy wreszcie, bo czemuż siedzimy na tym moście ,kiedy nikt i nic nie chce tu być, bo tam-siam-owam są ciekawsze okolice, bardziej niepoznane, dzikie, nieokiełznane, i czekają na nas, żebyśmy je powąchali, dotknęli, okradli z intymności i tajemnicy. Ach! Skląć go miałem okrutnie, zelżyć, bo przecież na manowce mnie znowu wiedzie i obietnic nie dotrzymuje i kłamie wręcz bezczelnie, nieomal przekonując mnie, że to moja wina, bo zbyt powolny jestem, zbyt niezdecydowany i stateczny, jak ten pomnik granitowy, który porusza się dwa milimetry na rok i dlatego omija go wszystko-co-warte-życia, a on mnie pcha i ciągnie i szarpie, szepcze, namawia…

- bo wiesz… życie to ruch, bieg, ciekawość nienasycona i nieskończona, a ty, tu, na moście, na ławce, emeryt głaszczący szczebelki oparcia ławki i piegi na słońce wystawia i udaje, że wody słucha, kiedy ona z takimi gadać nie będzie, ona też czeka na usta gorące jak piekło, na tętno niczym dziki tabun mustangów, na blask w oczach większy od miliarda zajączków i… Nieważne, nieistotne, błahe powody, albo nawet zbędne i szkodliwe. Ruszać trzeba, zarażać sobą otoczenie, być. Śmiechem, szlochem, rozpaczą pulsującą, ale żywą jak woda i ogień, jak wiatr, więc naprzód, wstawaj wreszcie i przestań mitrężyć, marnować, zasypiać, bo czas nie znosi stagnacji, on wtedy jest bezlitosny i ryje bruzdy w twarzach, zmarszczki tak głębokie, że chęć do życia odchodzi, wycieka poprzez te spękania lenistwem nadmiernym powołane, jak korę drzew, którą mróz potworny potrafi rozsadzić, żeby łzy drzew wiosną spłynęły, a dusza uschła zanim uschną liście w koronie zawieszone. Chodź już i nie pytaj po co, nie pytaj dokąd, chodź i żyj, krzycz, drap, mów, rób, ŻYJ!!!