Powrót do natury.

Najpierw pani w wyblakłych, dżinsowych ogrodniczkach, ze wzrokiem o porównywalnej intensywności przepatrywała czeluści mijanych sklepów – księgarnia, buty, bielizna… nie szkodzi. Niech czekają na lepsze czasy. Potem panowie, którzy niedobory fryzur uzupełniali pokaźnymi wąsami, lub bródkami odzwierciedlającymi deficyty na półkuli północnej. Ktoś wrzucał żarliwe, pełne emocji słowa do telefonu, ktoś eksploatował harmonijkę ustną dla krótkotrwałej poprawy ekonomii, skrzętnie skrywającej się na dnie kartonu po butach chyba, inny żonglował piłką do wtóru muzyki. Dzień próbował udawać wiosenny i gdyby nie kalendarz może nawet dałbym się oszukać, chociaż nosem poszukiwałem wiosennej wilgoci bezskutecznie – ona pachnie jakoś inaczej, chociaż trudno mi wypunktować słowami różnice. Jakiś mutant rozrośnięty tak bardzo, że nie dał rady zapiąć dżinsowej kurtki (a może tylko udawał, kupując zbyt kusą), olśniewał czarnowłose i czarno odziane niewiasty tworząc przeciąg w czeluściach podziemnego przejścia. Niewidoma pani w dużych, okrągłych i całkowicie nieprzejrzystych okularach zwiedzała malutką knajpkę, jakby chciała się jej przyjrzeć, dopóki pusta i niezatłoczona, a towarzyszący jej mężczyzna dyskretnie naprowadzał chciwe obrazów dłonie na przeszkody w postaci baru, czy stolików. Czerwonowłosa kobieta tak bardzo wyróżniała się w zimowym, monochromatycznym świecie, że jej pośpiech wydawał się jeszcze większy, a rozwiewane wiatrem włosy niczym koguty karetki zapewniały jej pierwszeństwo. Obrazki z chodników przesuwają się przed oczami, tłoczą się lub mamroczą, ale są. Znowu życie zagościło w Mieście, co z niemałą satysfakcją i uśmiechem nienagannym zauważyłem, zanim wieczór przykrył detale.