Zew słowa cz.1

Park. Taki najprostszy, miejski, z deptakiem, placem zabaw dla najmłodszych, jakimś renesansowym pałacem, który podwaliną obecnego parku się stał, będąc wcześniej przydomowym ogródkiem dla lokalnej szlachty. Miejsce, gdzie czas nawlekany jest na druty emerytek produkujących w słońcu kolejną, milionową już parę skarpet, czy czapek, gdzie drobinki czasu tkwią ziarnkiem piasku, skrzypiąc w piastach wózków pełnych śpiącego drobiazgu, lub wrzeszczących swoje niemowlęce dramaty. Miejska fosa dopełnia obraz dając przyczynek determinujący kierunki spacerów, tych schowanych w dłoniach zakochanych w sobie po kres zmysłów, tych pomarszczonych półwieczem wspólnej drogi, i tych, zziębniętych samotnością, szukających cudu wzajemności.

Pośród obecnej tutaj, rozproszonej po alejkach rozpusty, traktującej czas z lekceważeniem tak wielkim, że ów aż piszczał z wściekłości – ja. Niechcący zupełnie, bo nieświadomie wkręciłem się w tryby spowolnionego czasu, bo znowu WYDAWAŁO MI SIĘ. Wydawało mi się, że przez ów park, na skróty, dojdę szybciej, niż czymkolwiek poza rowerem i wrotkami można dojechać, ale ja wrotek zakładać nie chciałem i dyszeć po dotarciu również, więc poszedłem pod baldachimem jaworów nieśmiało zrzucających „noski” nasienne wirujące niby bezdźwięczny wirnik helikoptera, pośród robinii wzdychających za wiosennym czepcem z białego kwiecia pachnącego bardziej słodko, niż miód w raju kiedykolwiek pachnąć zdołał, obok dębów zbyt dumnych, żeby się przyznać do próchniejących ramion i żalu za żołędziami, które daremnie opadną w wielkiej ilości na żwirowe, czy asfaltowe alejki, bez nadziei na rozkwit, a jedyną nagrodą mogą stać się drobniutkie, niewprawne rączki, które pogłaszczą, nim w kieszeń wetkną, albo wronie dzioby unoszące gdzieś poza ludzką jurysdykcję. Mijałem przyczajone na klombach azalie, posadzone chyba tylko dla tych pojedynczych tygodni roku, w które oszołomią owady i ludzi kiściami pełnych barw kwiatów, wyczesane żywopłoty przystrzyżone w geometryczny porządek uwieczniany konsekwentnie, ilekroć siła natury zaprotestuje.

Wszedłem w ów park i nie poznałem, nie zorientowałem się wcale, że czas zmienił układ współrzędnych i objął mnie kuratelą, przeniósł w świat, którego Euklides znać nie mógł, chociaż w nocnych koszmarach zapewne krwistym potem osiadał mu na lędźwiach, zanim ociosane, czterowymiarowe definicje postanowiły skwantyfikować świat i osadzić go w nieskończonej ignorancji objętościowo-czasowej tak płaskiej, że każdy czyn stawał się uproszczeniem, banałem, kpiną nawet. Świat czekał na Einsteina, na Heisenberga, na wielu, którzy jeszcze się nie urodzili, a dopiero powiedzą światu - NIE – nie cztery wymiary, a siedem, jedenaście, sto pięćdziesiąt trzy dopiero potrafią rozumienie świata przybliżyć, znaleźć odpowiedzi, zadać kolejne, zbyt odważne dziś pytania i szukać wymiarów, w których spełniają się one. A ja – kompletny ignorant – wszedłem w świat jeszcze nienarodzony i pośród drobiazgu szczebioczącego, pośród lip układających pod nosem szarady z kropli nasion, pod platanami łuszczącymi się niby rosnące węże, śnieguliczki kłębiące się w jednostajnym memento, że zima w końcu nadejść musi, więc już dziś czas się do niej przygotować i dlatego owoc na przednówek ptaszynom uwić trzeba, żeby dotrwały traw, choćby kurz jeść miały ostatnie tygodnie, zanim trawy powiją ziarno.

Wszedłem w park i nieświadomością swoją wybijałem rytm obcasami, a głowę schowaną miałem wciąż w świecie, z którego dopiero wyszedłem, granicy nie zauważając. Słońce promieniami swoimi próbowało powstrzymać mnie i odpychało mnie, pluło mi w oczy, dotykało torsu z wyraźną chyba sugestią, że obrałem niewłaściwy kurs, jednak ja… nie zauważyłem nawet, pchany głową pogrążoną w czterowymiarowości, że już jestem gościem innego świata. Aż dziw, że się nie potknąłem stawiając pierwszy krok w nieznanej mi geometrii, w świecie o głębi większej, niż pijana fanaberia pozwolić może. Ale wszedłem i stukałem swoją płaską, czterowymiarową obecność w świecie zdziwionym, jak ktoś taki jak ja może trwać. Może miałem wymiar dziewiętnasty i nie wiem tego do dzisiaj, bo umysł zbyt krótki, zbyt pochopny i tchórzostwem przeszyty na wskroś nie pozwala na dumę i objęcie zmysłem posiadacza tak wielkiej rozmaitości. Wszedłem w park i z każdym krokiem oddalałem się od bezpiecznego, skromnego świata, który namaścił mnie pierwszym siwym włosem sugerując, że może czas zwolnić miejsce następnym, nakarmić czekających swojej chwili na osi fizycznego bytu.

Mijałem gry słońca z liśćmi, w plamach jasno-ciemnych, drżących, szybkozmiennych, mijałem spokój żółwi płynących ku plamom cieplejszej wody, mijałem ludzi, których świadomość nie pozwalała im dojrzeć mnie, bo zbyt mizernym byłem, by jedno zauważenie poświęcić takiemu domniemaniu. Byłem nie-istotą, niebytem, kimś, komu jedynie WYDAJE SIĘ, że jest i znaczeniem dysponuje, bo portfel pełen kart kredytowych, wizytówek pysznych i egocentrycznych tak, że trzeba je było gasić, nim się w ten portfel wepchnęło. Szedłem, niosąc własną ignorancję na nieświadomych nogach, obok pomnika zrodzonego mitologią, obok taniego wina, bulgocącego już w trzewiach niewybrednych. Na moment zaledwie zabrałem gabarytem słońce bawiącej się dzieciarni, jednak ta spojrzała na mnie bezkompromisowo i niechętnie tak, że kroku przyspieszyłem, Poszedłem dalej, tam, gdzie niczym i nikomu już zawadzać nie mogłem, choć nie jest to łatwe zajęcie, kiedy atmosfera mruczy mantry i kusi miękkością nawet zatwardziałe i cyniczne umysły.

Gdyby czas miał znaczenie, powiedziałbym, że to chwila była, gdyby pora roku… ech!. Słońce potrafi dotknąć do żywego nie bacząc na kalendarz… Wniknąłem w park, który inną epoką do życia został powołany i w innym zatknięty był wymiarze, a topografia miasta miała się nijak do drogi, którą przebywałem. Nie flirtowałem z zegarkiem, bo wydawało mi się, że chwilą zaledwie naznaczyłem ów park i moja nieistotność przemykała pośród innych nieistotności niczym cień kołysanej wiatrem trawy wyrosłej źdźbłem pomiędzy granitowymi kostkami, żeby ludzki wysiłek obrócić w niwecz bezterminowo. Bo czas dla przyrody istnieć nie ma śmiałości, on najwyżej taktuje, towarzyszy, przymila się, jednak wobec kłów, korzeni i pazurów okazuje się tchórzem, wobec woli życia jest sługą pokornym i papucie przyniesie, herbaty łyk, czy co kto woli, żeby nie pokalać, nie zakłócić idei życia. Dowolnego, które odrzuci aksjomaty czterowymiarowe stawiające na piedestale czas, jako boga mściwego, okrutnego i bezwzględnego – a to przecież pies bezdomny, to sierota głodna strawy i uczuć. To jedno z bardziej hałaśliwych bóstw, pośród tych wielkich, których stać na milczenie.

Patrzę teraz na twoją pochopność i gorączkowość. Patrzę i słyszę wręcz, jak klniesz mnie mówiąc, że zużywam twój czas, że w miliardzie słów jedno niedokończone zdanie napisałem – wszedłem do parku… masz rację – w twoim czterowymiarowym świecie nic więcej - WSZEDŁEM DO PARKU. Sam. Nie z tobą. Tobie mogę - jeśli tylko chcesz - opowiedzieć to co się stało… Widzę, jak oddychasz z ulgą, bo opowiedzieć, oznacza, że wróciłem, że nie była to droga w jedną stronę, więc historia nie będzie tragedią. Masz rację – wróciłem lecz dzisiaj pewien nie jestem nawet, czy gdziekolwiek byłem. Może organizm zmęczony zwisł na oparciu ławki, jak kurtka w ciepły dzień przewieszona, może pogrążyłem się w fantasmagoriach nierzeczywistych, jednak próbuję opowiedzieć. Nie dla chwały i medali – tobie, żeby można było zrozumieć demony pośród których krąży moja głowa, kiedy pozwolić jej na beztroskę.

Wszedłem w park, ciepły słońcem i śmiechem bliźnich, nieletnich tak, że nawet myśli potrafią wyrażać wyłącznie całym gabarytem, śmiechem po kres ostatniego włosa i rozpaczą bezdenną, głębszą nawet, niż podejrzewa się u czarnych, kosmicznych dziur. Szedłem w słonecznych promieniach, nie jak w melodramacie, nie jak w tragedii – szedłem otoczony miłością świata, lecz ta miłość nie do mnie kierowana, a jednak pozwalała mi grzać się w jej blasku. Czułem się absurdalnie, jak nieistniejący kochanek, a przecież czułem własne ciało i emocje również. Widziałem cud poczęcia skupiający się w zbiorze komplementarnym – matka i niepoczęcie już pragnące wzajemności, chociaż wie, że dostanie ją na wieczność trwającą całe życie.

Długo mógłbym opowiadać, chociaż wszystko, co zdążyłem napisać zawiera się w policzalnych krokach, w spełnionych sekundach, w drgnięciach zmysłów zauważalnych, definiowalnych i prostych. Chyba kochałem ten dzień bezzasadnie całkiem, jednak szczerze i do ekstazy. Pojedynczy krok stawał się życiem, a aleja drzewem rodowym sięgającym od Ewy, aż po sąd ostateczny. Długa droga, ale tak sympatycznie ścieląca się pod nogi że nie zauważyłem, jak mijają wymiary rzeczywistości. Wiesz? Na mapie ponoć mierzy się tę odległość w metrach, bo jest to miara adekwatna geograficznie do wyczynu czterowymiarowej rzeczywistości – ja wtedy mierzyłem ją w istnieniach. Własnych. Bo doszedłem do ławki, zwyczajnego, parkowego mebla, na którym wiatr, i atmosfera grawerowały wzajemne życzenia w liszajach farby, w nieostrożnych ekstazy spękaniach własną zaborczość ryły dłutem, aby w czasie zaistniała deklaracja sumy zdarzeń – ty plus ja, to razem my, niezatapialny, prozaiczny i pożądany układ, w którym świat staje się zbiorem dwuelementowym, a cała reszta stanowi zaledwie dopełnienie, które wymaga uwagi, żeby je dostrzec.

Znowu pogrążam się w dywagacjach, jednak świat w słowach opisać, to zbyt wiele, a we mnie niepokój wciąż i nadzieje uzasadnione słabo, albo wcale. Doszedłem do ławki, jakich w parku spodziewać się należy. Jedynym wyróżnikiem tej właśnie ławki był fakt, że pomimo słońca szepczącego nadzieję wprost do serca – była pusta. Szedłem w stronę ławki opuszczonej, jak się okazało niechętnej gościom tak, że omijały ją starsze panie i panowie z siateczkami grzechoczącymi etanolem w stężeniu równie błahym, jak niosące je istoty. Szedłem i rosła przede mną ławka, na której usiąść miałem zamiar dojrzewający we mnie, chociaż czterowymiarowy świat grzmiał i usiłował…

Zbliżałem się we wszystkich znanych i nieznanych mi wymiarach do tej ławeczki parkowej, a na jej oparciu słońce, lub coś bliżej mi nieznanego wypaliło w zielonej olejnicy brutalny przekaz:

- Usiądź i zostań tu! Niedługo, w twoim rozumieniu, na chwilę zaledwie. Usiądź i rozmawiaj. Bądź. Stań się wreszcie istotnością i zapomnij o negacjach. Poświęć chwilę na życie, a nie na dążenie do niego. Czekam na ciebie właśnie.

Usiadłem…