Zimny oddech.

Dwie młode elegantki, w płaszczykach, kozaczkach, w białych rękawiczkach i z cienkimi papieroskami w dłoniach odzianych, poszukiwały w czeluściach śmietników czegoś, co widocznie być tam miało, lecz tylko jedna z łupem poszła dalej – widać jedno epicentrum odpadkowe, to za mało, aby zadowolić aż dwie kobiety. Tymczasem śnieg uczy się wpadać do oczu na wiatru ramionach niesiony. Podwórkowe ptaki eksplodowały aktywnością i zmagają się z wiatrem szybując pod prąd gremialnie. Mewy pośród wirujących płatków szukają czegoś jadalnego, a może chcą się stać totalnymi albinosami i przymierzają każdy płatek z osobna, niczym broszkę, albo koniakowską koronkę, z której później uprzędą suknię z trenem do ziemi (czyżby samiczki?). A ja liczę te spadające, jednodniowe gwiazdy i oczy mam od nich zamglone. A przecież niosłem w nich dzisiaj obraz nauk ścisłych niosących idee do swoich twórczych samotni – brodatych, siwych, nieomal tak, jak ów staruszek-pies przypominający trochę baranka, którego od paru lat nikt nie ostrzygł, bo wełna nawet na grube skarpety i zakopiańskie swetry nikomu już niepotrzebna. Toczyło się biedactwo węchem wspierając słabnący wzrok i przerwę zrobić musiało pod piekarnią, skąd tak pięknie pachniało gorącą skórką – licznego pieczystego i pojedynczej piekareczki.