Negocjacje z losem?

Mężczyzna poszukiwał dłoni kobiecej, a wzrokiem stygmatyzował przestrzeń w odległych galaktykach. Laski nie miał, bo po co, kiedy obok idzie ciepło, które poda rękę i świat opowie, albo ominąć pomoże. A, że ma rąk dwie, więc drugą skwapliwie i kurczowo schwytało małoletnie życie. Patrzyłem i zanim zachwycić się zdołałem, naszła mnie myśl dotycząca nie pana, nie rozmarzonej małoletniości malującej wystawowe szyby uśmiechem tak słodkim, że mógł te szyby kryształami cukru porysować, lecz dotyczące pani pozbawionej rąk. Oddała wszystkie, które miała, chociaż z przedramienia wisiała siateczka z chlebem, a na ramieniu torebka kokosiła się, żeby miejsce znaleźć pomiędzy szukającymi się wzajemnie ciałami. Jak sobie radzi ta kobieta – otoczona bez szczętu potrzebą jej miłości, jej oddania bezkresnego i uporczywie całodobowego? Widziałem spokój, który na twarzy ślepca wygładzał niepokoje szukania ramienia przynależnego, widziałem zachwyt w oczach szukających oczu matki, żeby samym wzrokiem posłać przesłanie – potrzebuję cię bardziej, niż potrafię słowami to określić. A pan mierzył przestrzenie dziur kosmicznych stojących mu na drodze – na każdej drodze… Oddam smak, węch i słuch, żeby tylko wzrok zachować. Czucie? Nie wiem – bałbym się wybierać pomiędzy tymi zmysłami, ale tamte wymieniam hurtem nawet na wzrok natychmiast. Żyję widzeniem, czuciem żyję, gdy pozostałe, choć bardzo przyjemne są tylko uzupełnieniem tych dwóch, które wypełniają moją codzienność wartościami rozróżniającymi je od siebie. One… stwarzają mnie każdego dnia. I nocy bezsennej każdej.