Zoologicznie.

 

    Młoda szynszyla, pod grubym, miękkim futrem ukrywała ciało szczupłe i pozbawione barwnika. Tak przynajmniej sądzić można było na podstawie iście łabędziej szyi. I na nic zdały się święta i suto zastawiony stół. Jechała w asyście, nie samopas i wespół toczyli walizki najwyraźniej wracając do tam. Na chodnikach zdecydowana, wręcz przytłaczająca przewaga samic. Ruchliwych, niecierpliwych i ciekawych świata. Czyżby samce zgodnie i zbiorowo zalegały po barłogach, gawrach, względnie terrariach.

    - Jak nazywa się akwarium dla młodych szynszyli? - absurdalnie niepokoi mnie moja ignorancja, choć przecież nigdy nie byłem hodowcą zwierząt futerkowych.

    Młode małżeństwo, obarczone narybkiem niesionym na grzbiecie męskim wyglądało na rodzinę niedźwiadków, a już najbardziej, zadowolone z krótkiego życia maleństwo. Sroki podglądają nielicznych lokatorów, dopiero co nawróconych z wigilijnych wypraw łupieżczych i rechoczą nie wiedzieć czemu. Natrząsają się, czy złorzeczą? Kosy skryły się w gęstych futrach świerkowych, sikorom zostawiając na wyłączność żmijowisko winobluszczu.