Białaczka.

 

    Śnieg okrył żywym srebrem nagie gałęzie drzew. Stłumił hałasy, przygniatając je ciężarem nieznośnej ciszy. Ludzie, bardziej do siebie podobni niż latem zaokrąglili się od grubej odzieży i wszyscy przypominali bałwanki, czasem w czapce z pomponem, czasem z brodą godną świętego Mikołaja. Droga chrzęściła zachęcająco i pomrukiwała strasznie skomplikowane zaklęcia, usiłując wywrócić mój punkt widzenia świata. Rynny obsiadły girlandy sopli wypatrujących łupu, nieroztropnie przechodzącego dołem. Grube czapy przytłaczały gęstwiny płożących jałowców, dając schronienie drobnicy nawykłej do życia w pobliżu ludzkich sadyb. I jak to zimą bywa – mniej było widzeń i kolorów. Życie wklęsło do wewnątrz, sącząc się ledwie-ledwie pod kapturami i kilometrowymi szalikami.