Kaledoskop pełen wrażeń

 

    Wilczur, stylizowany na choinkę świecił długim łańcuchem światełek nawet wtedy, kiedy szukając intymności kucał skromnie na skraju chodnika celem pokonania ostatniej granicy wewnętrznego procesu przetwarzania energii w odpady biologicznie czynne.

    Elegancka kobieta, na widok autobusowego tłoku zmarszczyła czoło tak doskonale, że przeciętny shar-pei umarłby na ów widok z zazdrości.

    Coraz częściej widuję panie, które zrezygnowały z torebki na rzecz plecaczka. Rozsądnie. Plecak sprawia, że mają piękną postawę ciała i ciężka torebka nie przechyla ich na jedną stronę, jakby miały wadę kręgosłupa.

    Młody facet o twarzy błyszczącej niczym podświetlona bombka gaworzył z panią starannie zmatowioną fizjonomicznie. Może debatowali, czy ich potomstwo popadnie w głęboką depresję, nie mogąc zdecydować się, którego z rodziców warto naśladować?

    Starszy gość, w kurtce do pół uda, żwawo szedł chodnikiem, mając na nogach podkolanówki z pończoch. Całym sobą sprawiał wrażenie, jakby widziane elementy garderoby stanowiły już komplet jego zimowego wystroju.

    Na witrynie zakładu usługowego, gdzie wewnątrz, na puchowych kołderkach wygrzewały się dwa piękne psy, wyczytałem frapującą ofertę: „masaż modivo”… Gdzie na Boga (i czy w ogóle) ja mam modivo? Można to masować przed dwudziestą drugą? Na parterze, kiedy obok idą dzieci do przychodni z kaszelkiem względnie bezobjawowym C19?