Oprócz błękitnego nieba.

 

    Zapewne jestem skrzywiony genetycznie, bo na widok reklamy knajpy, czy sklepu oferującego „domowe” jedzenie chce mi się śmiać. Po co mam kupować coś, co mam w domu? Do restauracji chodzi się raczej zjeść coś, czego w domu nie ma. Podobnie reaguję na tabliczkę: uwaga zły pies – trzeba było kupić sobie dobrego – mawiał mój ojciec i bezwzględnie miał rację.

    Na bulwarach wygasłe latarnie nie mają na kim ćwiczyć kompozycji światłocienia. Rzeka okryta skórą lina połyskuje epoksydowanym żelazem, barierki puchną od pancernych łusek niezliczonych kłódek. Nieliczni spacerowicze skryci w głębokie milczenie ukrywają się po opłotkach, ignorując geometryczny labirynt wijący się pośród zeszłorocznych traw. Na granitowym murku ktoś nagryzmolił „spróbuj zaufać mimo wszystko”, ale to nie objawiło istoty istnienia labiryntu.

    Kiść niebieściuchnych balonów snuje się po nieużytkach, czekając na całe stado płaczących dziewczynek, których jakoś wcale nie widać. Za to kolejny oryginał dreptał w stronę rynku w grubej bluzie z kapturem, okrytej dla ochrony przed chłodem zimową kurtką. Dołem było już ekstrawagancko – błękitne bokserki – spodnie mu ukradli? Zdumiona była nawet pani rozmasowująca nadwagę dłonią, korzystając z faktu, że króciuteńki płaszczyk miała rozpięty, a pod nim jeszcze krótszą spódniczkę z rozcięciem sięgającym zapewne pępka, skromnie okrytego czernią rajstop.