Romans. Scenariusz.

 

    Dwoje nieśmiałych ludzi pisze blog. Intymny, ukrywany przed znajomymi i rodziną. Każde z nich ma wielką potrzebę miłości, jednak wciąż brak im śmiałości, by nawiązać kontakt w rzeczywistym świecie. Dopiero w blogu zdobywają się na szaleńczą odwagę wyznań, oczekiwań, wątpliwości i kruchej nadziei, że gdzieś po świecie chodzi ktoś im pisany. Czytają nawzajem swoje blogi, komentują bardzo ostrożnie, jakby się bali poparzyć komentarzem tę drugą osobę. Wyobrażają ją sobie, często stojąc w oknie i zerkając przez nie.

    Po jakimś czasie w oknach naprzeciw własnych odkrywają, że też stoi ktoś i patrzy, jak oni. Piszą o tym w blogu i dopingują się nawzajem, żeby dać znak tamtej osobie, że są zainteresowani czymś więcej, niż tylko zerkaniem spoza firany. Oczywiście odwaga na papierze nie bardzo przekłada się na fakty. Ale piszą tęskniąc i niezauważalnie zakochują się w wizerunku z okna. Każde z nich niezależnie marzy o drugiej stronie i wreszcie jedno z nich zdobywa się na odwagę – pisze w notce, że dzisiaj właśnie ubierze się staranniej, odsunie firankę i choć pomacha do sąsiada. Drugie, nakręcone pomysłem chce także to zrobić. Obiecują sobie opisać wszystko, ale nie w blogu, który czyta nie wiadomo kto, ale prywatnie, pocztą elektroniczną. Przecież znają się już jak dwie łyżeczki leżące w jednej przegródce… Pierwszy kontakt złapany. Plan poznania sąsiada z okna dopięty niemal w szczegółach. Któreś pisze, że może zadzwonią do siebie i będą na żywo relacjonować to co się dzieje w oknie. To doskonały pomysł, bo będzie alibi dla sterczenia w oknie - zwykła rozmowa telefoniczna. Wymieniają numery, ustalają godziny. Dziewiętnasta. Punkt.

    Stają w oknach. On dzwoni, bo tak każe tradycja. Odsuwają firany, przedstawiają się sobie i patrząc za okno zaczynają mówić, co widzą. A widzą kogoś, kto przy odsuniętej firance rozmawia przez telefon patrząc im w oczy.