Chrzęszcząc (jak chrząszcz?).

 

    Księżyc wychudł i tylko patrzeć, jak zostanie z niego sam uśmiech kierowany w stronę rozległego wszechświata. Ludzie poukrywani we wnętrzach kapturów, czapek z pomponami, szalach gotowych przetrwać siarczyste mrozy stali się niewidzialni. Przemykają wśród szybko gasnących dymków pary wodnej wydostającej się spod odzieży w rytm oddechu. Śnieg skradł połowę hałasu, a może i więcej. Nigdy nie bywa równie cicho, jak wtedy, kiedy kożuch śniegu otula ziemię. Na bulwarach rozsiadły się na pustych ławkach spontanicznie ulepione, małe bałwanki i w samotności kontemplują zgęstniałą od chłodu Rzekę. Gdzieniegdzie, wbite w śnieg sterczą smutno szyjki maleńkich butelek po wódce, czy zawleczki puszek po piwie. Reszta śmieci schowała się pod warstwą śniegu i udaje, że ich nie ma tam wcale.