Bezgłośnie.

Smutni ludzie smutnego Boga idą ulicami. W czerniach, względnie w brązach lub szarościach. Zakonnice płci wszelakich i księża. Niewiele zmienia biskupia purpura – tylko podkreśla smutek codzienności i nieustającą pokutę za życia. Jakaś młoda pani z serduszkiem sinym na wierzchu stopy, lecz to nie siniaczek, tylko tatuaż, co przypomina mi podobny nad piersią wydłubany i pieprzyk w tym samym kształcie na pośladku – jedno widzenie pociągnęło kolejne wprost z zakurzonej pamięci. Zadumana kobieta zerka na mnie badawczo, jakby była zagubiona w rozterkach własnych niepewności, a jej wzrok pytał mnie o coś, lecz już w trakcie pytania sama zwątpiła i zawieszone w powietrzu pytanie utonęło w miejskiej fosie nim je odczytałem. A tam już czyhały na nie wiecznie głodne ryby. Starsza pani miała zapewne duży problem ze wzrokiem, albo lustro kłamało bezczelnie, bo szminką pociągnęła nie tylko usta, ale i ich nadętą karykaturę zachowując odstęp wyraźnie widoczny od warg. Patrzyła na świat z zawziętością i uporem, a krok miała zdeterminowany i niemalże wojenny. Dziewczęta wdzięczą się elektronicznie i uśmiechają do telefonów, samotnie pozują w wyszukanych pozach, które staną się publiczną własnością już za moment. Jakiś umięśniony king-kong cały na biało szedł tak kanciasto, że schody zaczęły się wstydzić własnych ograniczeń i chyba poczuły się niepełnosprawne, bo remont na nich się rozpoczął. Koszulka nie była śnieżnobiała, lecz upstrzona drukowanymi komarami w wielkiej ilości. Nastolatki na wszelki wypadek szły miękko i cicho, szerokim łukiem omijając Goliata pośród spłoszonych spojrzeń.