Same dygresje.

Pan ubrany na sportowo i w przeciwsłonecznych okularach biegł bulwarami jakoś tak, jakby się skradał, albo szpiegował myśli mijanych turystów. Ci nawet nie protestowali, ale co bardziej obrzydliwi odsuwali się ostentacyjnie. Ów pan spocony był jak Korzeniowski na ostatniej prostej. I na nic zdał się złoty smartfon w dłoni. Emeryt w trakcie spaceru znalazł ławkę kryjącą się w cieniu muzeum imponująco obrośniętego winem. Ławka oferowała widok na Rzekę, więc zanim usiadł kontemplował tło zamierzające rozsiąść się za nim. A tam, na trawniku za żywopłotem, już trwali w milczeniu blaszani rycerze króla Artura. Trochę przypominali konserwy pospawane z resztek, choć z prozaicznej, walcowatej natury niewiele w nich było. Nazwałem rzecz deformacją historyczno-spożywczą i nie zamierzałem się dłużej nimi zajmować – niech czekają na wodza, który ich obudzi, albo rozpakuje. Rudzielec o buzi piegowato-okrągłej zauroczył mnie naturalnością i nawet kaszkiet ponad kwiecistą sukienką tego nie mógł zmienić. Zabiedzone wrony przyglądają się kloszardowi siedzącemu na parkowej ławce tłustej od potu kasztanowców. On też czeka na mannę z nieba i wespół z wronami podnosi oczy na każdy dźwięk kroków drażniących ciszę żwirowym chrzęstem. Manna z nieba może przecież przyjść w dłoniach Mikołaja, czy innej Matki Teresy. Bo historia zna takie przypadki. Liście jaworów, jak bezpańskie latawce spadają cicho na chodniki i dopiero tam zwijają się w brązową pięść. Dziewczyna własną ekstrawagancją ozdabia podziemne przejście w asyście parki rówieśników uzbrojonej w aparat. Powstają zdjęcia na chwałę braku naturalności. Gdy ją mijałem usiłowała chyba wystylizować się na splecione węże czytające z sufitu tajemne przesłania. Nie pomogłem, bo i dla mnie one tajemne były i lansowały styl estetyki dla mnie obcej. Zdawało mi się, że w Mieście są ładniejsze tła dla młodych ciał i to całkiem niedaleczko, ale co ja mogę o tym wiedzieć…